Vakantie, olé!
Na maandenlang van deadline naar deadline te hebben geleefd – op mijn werk en met onze verbouwing – was het deze week eindelijk tijd voor onze welverdiende vakantie. Acht nachten naar Spanje; zon, zee, flamenco, tapas, cerveza en sangria. Of eigenlijk meer; zweten, siësta, tomatensalade, mineraalwater en vroeg naar bed.
Laat ik voorop stellen; ik heb een heerlijke week gehad. Spanje was fantastisch. De steden waren prachtig en authentiek, de kathedralen indrukwekkend, de parken en terrassen heerlijk toeven en Peter en ik hebben veel gelachen. En ook ben ik me er heel bewust van dat ik in mijn handjes mag knijpen over hoe ik me voel nu ik zwanger ben – en uiteraard dát ik überhaupt zwanger ben.
Maar man man man.. wat ben ik mezelf tegen gekomen deze week. Op vakantie leef ik graag volgens het motto ‘alles kan en alles mag’, intens, romantisch en avontuurlijk. Wat had ik graag de tafels vol willen laten zetten met de heerlijkste tapas, de kannen sangria laten aanslepen, genietend in de zwoele avond in een stad vol lichtjes. Met melancholische gitaarmuziek en opzwepende ritmes.
Lege batterij
Helaas. Na een dag cultuur snuiven en door de stad wandelen was mijn batterij rond een uur op vier leeg en was het geen feestje meer totdat ik in bed lag. Na even te hebben geslapen stapte ik rillend van moeheid en totaal verkreukeld uit bed. Een blik in de spiegel op mijn witte, naakte lichaam maakte me nog ellendiger. Waar ik mezelf meestal van mijn florissante kant bekijk en ik een behoorlijk positief zelfbeeld heb, zag ik nu alleen nog maar blubber. Mijn taille lijkt ermee opgevuld en mijn buik valt niet in te houden. Geen mooi zwanger buikje, maar het lijkt gewoon dik. Met een leuk zomerjurkje en ballerina’s kwam ik toch niet echt in de sexy, Spaanse avondvibe.
Een tikje misselijk en zonder eetlust bekeek ik de kaart van het zoveelste leuke tapasbarretje. Alle gedroogde hammen mocht ik niet hebben – vooraf gecheckt bij de verloskundige. Gerookte zalm en tonijn ook niet. De kazen durfde ik niet aan. Stoofvlees in drank. De gefrituurde vis was eerder al niet lekker gevallen. De gazpacho bleek ook een struggle om weg te werken. De rest stond me enorm tegen. Zo zout allemaal. Nippend aan mijn mineraalwater bestelde ik maar een bak met alleen tomaten of een beetje witte vis. Na een paar happen had ik wel weer genoeg gegeten.
Op een middag belandden we bij een fantastisch visrestaurant. Nog nooit heb ik zoveel soorten vis op een kaart zien staan. Google Translate was onze vriend. Na lang wikken en wegen met mijn zwangere weegschaal, koos ik voor zwaardvisfilet. Blijkt roofvis niet te mogen vanwege kwik enzo. Pff.. schiet mij maar lek.
Niet mezelf
De volgende ochtend had Peter heel lief een biologisch hipsterbarretje uitgezocht met smoothies, muesli, yoghurt en vers fruit. Terwijl ik eindelijk smakelijk zat te eten, rolden de tranen over mijn wangen. ‘Ik voel me niet mezelf’, probeerde ik mijn tranen te verklaren. Ik ben niet zo iemand die steeds dingen níet wil doen, die steeds op de rem staat. Ik ben iemand die houd van allerlei soorten eten uitproberen. Van nog één laatste drankje in het leuke barretje op de hoek. Bovendien vind ik het moeilijk om mijn eigen grenzen aan te geven, wil ik ook een leuke vriendin voor Peter zijn én behoud ik graag controle. Misschien moet ik nu dan eindelijk maar ’s beginnen met leren loslaten. Voor mezelf en voor ons kleintje dat in mijn buik groeit.
‘Zullen we vanavond gewoon lekker pizza gaan eten’, stelde Peter voor. Ik kon hem wel doodknuffelen. Wat had ik dáár zin in, zonder dat ik het zelf had bedacht. Eindelijk koos ik van de kaart waar ik zin in had. En cerveza sin alcohol; wat een geschenk uit de hemel. Proost!
Hoe voelen jullie je deze week? Lukt het jullie om los te laten en gewoon het beste voor jezelf te kiezen? En hoe gaat het met de eetlust?
Onderaan deze pagina (even doorscrollen :-) ) kun jij jouw reactie achterlaten.
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.