‘Hoe voel je je?’ vraagt de verloskundige bij mijn wekelijkse controle. Ik voel me deze week niet lekker. Wat misselijk, rillerig, moe, gewoon niet echt lekker. Nadat ze de bloeddrukmeter van m’n arm haalt, blijft het een tijdje stil. ‘135 over 85’, zegt ze uiteindelijk en ik schrik ervan. Vorige week was het nog 110 over 60! Ik krijg belinstructies mee voor als ik me niet beter ga voelen.
Middagje ziekenhuis
De volgende ochtend ben ik nog trilleriger, maar ik zie er enorm tegenop om te bellen. Voel me al gauw een aansteller. Maar als ik bedenk dat ik het niet voor mezelf, maar voor onze kleine meid doe, bel ik toch het dienstnummer en binnen een uurtje zit ze bij ons in de woonkamer. We drinken eerst een kop thee en keuvelen over ons nieuwe huis. Als de bloeddruk 140/90 blijkt te zijn, reageert ze rustig maar daadkrachtig. Ze regelt een plek voor me op de poli in het ziekenhuis om bloed en urine te laten onderzoeken en aan de CTG te gaan. Ik moet al plassen, dus vraag Peter om snel z’n boterham op te eten en we wandelen naar het ziekenhuis.
Check check check
De urine haalt ze met een katheter, wat een akelig gevoel geeft. Inmiddels moet ik zo nodig plassen dat het voelt alsof ik de hele stoel onder ga plassen zodra ze het slangetje uit me haalt. Gelukkig valt dat mee en red ik het tot het toilet. Ik geef 2 buisjes bloed en mag daarna door naar ’t CTG. Het is enorm warm in de kamer en met het gebonk van de hartslag van ons kleintje op de achtergrond worden Peter en ik beide slaperig. En blijkbaar tuimelt ze daarbinnen ook in slaap, terwijl ze op ’t CTG juist graag wat actie willen zien. Kan ze ’s goed laten zien wat een druktemaker ze is, gaat ze gewoon een tukkie doen! We porren haar wakker en kort daarna mag ik door naar het volgende kamertje voor het eindoordeel.
Dat gaat snel ineens
Urine, bloed en CTG blijken prima in orde. Mijn bloeddruk blijft hoog, 140/85. Omdat ze dat niet kunnen verklaren, willen ze me mogelijk een nachtje ter observatie houden. Ojee, daar schrik ik wel van. Eerst krijgen we nog een echo. Ons meisje lijkt volledig op d’r gemakkie, sabbelen op haar knuistje. Ik vertel dat ik ’s nachts soms al wel wat lichte krampen heb gevoeld. ‘Ik kan je wel even toucheren,’ zegt ze. En terwijl ze met haar vingers mijn baarmoedermond bij langs gaat, zegt ze dat hij volledig verstreken is en ik al 2 cm ontsluiting heb! Wow, dat had ik niet verwacht. Met haar vingers zowat nog in me, vraagt ze of ik meteen gestript wil worden. ‘Eeuuuhh..’ stamel ik. ‘Nou, dat is misschien wel heel snel ineens zo’, grijpt Peter gelukkig in. Vandaag nog maar even niet. Ze gaat even in conclaaf met de gynaecoloog.
Beide komen ze terug en leggen uit dat alles er goed uitziet, en dat ze denken dat de hoge bloeddruk komt omdat de bevalling bijna begonnen is! Twee cm ontsluiting bij een eerste en hoge bloeddruk kan heel goed het begin betekenen. Grote kans dat ik dit weekend nog ga bevallen. Jubelend wandelen Peter en ik terug naar huis, wat spannend ineens!
Rommelig en chagrijnig
Thuis krijg ik meteen al wat krampen. Ik rommel de dag door, maar ’s avonds in bed wordt het pijnlijker. Twee uur lang heb ik doorlopend scherpe kramp in mijn rug en af en toe kramp in mijn buik. Spannend hoor, dit ken ik niet! Toch val ik in slaap en de volgende ochtend zit ze nog gewoon in mijn buik. Hmm.. nou dan zal het komende nacht wel. Maar die nacht lig ik vooral wakker van de pijn in mijn heupen. Na een paar uur plafond staren, word ik enorm chagrijnig. Tot dan genoot ik nog heerlijk van mijn zwangerschap, maar nu ben ik het ineens helemaal zat. Nu wil ik ook gewoon bevallen! Ik vind even alles stom. Peter trekt me tegen zich aan, zegt dat ‘ie dat heel goed begrijpt en dat ‘ie me heel stoer vindt.
En zo hobbel ik de rest van de week maar weer door. ’s Nachts slaap ik slecht, maar overdag gaat het wel weer. Mijn dagen bestaan uit relaxen, stukje wandelen, beetje tekenen en middagdutjes. Op de laatste dag van de week heb ik weer controle bij de verloskundige en blijkt mijn bloeddruk weer normaal. Blijkbaar had ik gewoon iets onder de leden? Ook de 2 cm ontsluiting vindt ze vrij normaal. We wachten dus maar weer af. Onze dochter komt wanneer ook zij er klaar mee is.
En jij?
Hoe gaan jouw laatste loodjes?
Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?