Een rustig weekje afwachten. Zo’n raar idee dat ze elk moment geboren kan worden, maar ook dat het nog een paar weken kan duren. We maken nog afspraken met tuinmannen voor een offerte en eindelijk wordt onze kast geplaatst. Allemaal onder voorbehoud. Ik wil nog een lenzencontrole plannen, maar dat kan pas over twee weken. Als ik bel en uitleg dat ik dan ben uitgerekend, ben ik de volgende dag als eerste aan de beurt. Dagelijks krijg ik berichtjes van vrienden hoe het met me gaat, of ik me nog een beetje kan voortbewegen.

Indalen maar

‘Nou je loopt nog heel hard voor een hoogzwangere!’ roept mijn moeder, als we bijna te laat zijn voor de pedicure. Dat gaat inderdaad nog best behoorlijk, al ben ik veel sneller buiten adem. ‘Wat was je aan het zuchten vannacht?’, vraagt Peter me ’s ochtends. Zuchten? De volgende nacht weet ik wat ‘ie bedoelde. Ik ben soms wat benauwd en moet dan inderdaad even een flinke hap lucht nemen. Ze ligt soms zo hoog met d’r billen tegen mijn ribben aan gedrukt. Bij de verloskundige krijg ik te horen dat ze wel wat is ingedaald, maar nog niet volledig. Ik probeer zoveel mogelijk rechtop te zitten -sowieso de fijnste houding nu- en wandel elke dag een stukje.

Ik kán dit!

Na de yoga klets ik met een dame die 26 weken zwanger is. Ik bedenk me dat ik rond die tijd het meest panisch was over de bevalling. Bloederige beelden, rampscenario’s, gillende pijn. Misschien was het ook nog wat te vroeg om er op die manier al mee geconfronteerd te worden. Mijn moeder laat me mijn geboorteboekje lezen en ik zie dat ik een keurig gewicht had en in 5,5 uur op de wereld ben gezet. ‘Ook je beide oma’s hadden mooi vlotte bevallingen’, voegt ze nog toe. Inmiddels heb ik er een stuk meer vertrouwen in dat ik dit varkentje wel even ga wassen! Gedachtes als ‘het is functionele pijn’ en dat het sowieso eindigt met ons meisje op m’n borst, helpen me enorm om er niet vreselijk tegenop te zien. We zien wel hoe het allemaal gaat lopen, maar ik kán dit. Zo voel ik het op dit moment.

Met Peter heb ik het over de bevalling en hoe hard ik hem nodig heb. Hoe ik hoop dat het me lukt om te ontspannen en me over te leveren aan wat er in mijn lichaam gebeurt. ‘Zul je trots op me zijn?’ vraag ik hem emotioneel. ‘Tuurlijk!’ antwoordt ‘ie, ‘zeker als je het gewoon kunt laten gebeuren.’ Zijn focus verschuift langzaamaan meer naar ons toekomstige gezinnetje, geeft me kusjes en praat tegen ons meisje. Het lijkt me zo lastig voor hem om nog geconcentreerd te blijven doorwerken, vooral als ik me ’s ochtends vroeg nog een keertje omdraai en overdag eigenlijk vrijwel niks uitvoer. Straks duurt het nog een paar weken!

Moedergevoelens

Lichamelijk hobbel ik nog rustig door, maar ik merk dat ik steeds ongeduldiger word om onze dochter bij ons te hebben. Ik heb nu al zulk echt contact met haar, ze rekt zich uit en er ontstaat een enorme bult aan één kant van mijn buik. Ik voel haar vingertjes kriebelen en een voetje afzetten. Soms draai ik me te snel om en krijgt ze de hik. Voel ik me schuldig dat ze zich verslikte door mijn abrupte beweging. Als ik ’s avonds mijn buik masseer, kan ik haar bijna vastpakken. Met het vertrouwen in de bevalling, komt ook het vertrouwen in mezelf als moeder. Ik voel me al haar moeder en kan haar straks onbeperkt knuffelen. Ik stel me haar niet alleen voor als baby, maar ook als eigenwijs peutertje of vrolijke kleuter. Helemaal van ons samen, kunnen we het ouderschap invullen zoals wij dat willen. Geen idee of vermoeidheid of het karakter van onze dochter dat toelaten, maar zoals het nu lijkt, willen we vooral veel uitproberen, gewoon maar doen en ervan leren als het helemaal niet blijkt te gaan. Met die insteek boeken we een vakantie over 2,5 maand naar Texel voor drie. Ondertussen genieten we deze week nog even met z’n tweetjes. We drinken (alcoholvrije) biertjes in de zon op het strand, eten een ijsje op de boulevard, halen een broodje voor de lunch, kijken films, spelen bordspelletjes en gaan heerlijk uit eten. Geen idee hoe de komende tijd eruit zal zien, maar ik heb enorm veel zin om met Peter deze ontdekkingstocht aan te gaan.

En jij?

Wat heb jij het meeste gemist en verlang je naar om als eerste weer te eten als je bent bevallen?

Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?