Hier is 'ie dan, mijn blog!

Al meerdere keren ben ik in de afgelopen jaren gevraagd om te gaan bloggen, maar ik had altijd veel twijfels hierover. Allereerst bloggen er al zoveel moeders en daarnaast weet ik niet of ik alle negativiteit trek. Helaas ben ik de afgelopen jaren namelijk al vaak tegen onbegrip aangelopen en laat ik nou net iemand zijn die zich veel van anderen aantrekt. En inderdaad, er valt weinig aan mij te zien, maar niets is wat het lijkt helaas...

Ik ga dus toch maar een poging wagen, hoe fijn zou het zijn als ik andere vrouwen en/of mama's kan inspireren op wat voor manier dan ook? Let's give it a try!

De positieve zwangerschapstest en eindeloos veel zwangerschapskwaaltjes

31 maart 2015... De dag dat ik een positieve test in mijn handen had. Ons geluk kon niet op, Eelker en ik verwachtten ons eerste kindje! Ik wilde het wel van de daken schreeuwen!

Hier wist ik net dat ik zwanger was.

Al snel sloeg dit geluk echter om in extreme misselijkheid. En begrijp me niet verkeerd, nog altijd was ik de gelukkigste vrouw op aarde, nooit heb ik ook maar een greintje spijt gehad, maar wat heb ik me beroerd gevoeld. De hele zwangerschap lang!

24 weken zwanger en feeling terrible.

Maar gelukkig is dit dan wel iets waar je na 9 lange maanden (want ja wat duurden die 9 maanden lang) gewoon weer lekker vanaf bent! En zo kwamen er nog veel meer problemen voorbij, er bleef me weinig bespaard. Vanaf 8 weken liep ik al bij de bekkenfysio, want helaas had ik te kampen met flinke bekkeninstabiliteit. Hierdoor kon ik eigenlijk vanaf begin af aan al geen huishouden en dergelijke meer doen naast mijn werk. Ik werkte als persoonlijk begeleider voor jongeren met een licht verstandelijke beperking en psychische problemen. Ik deed dit altijd vol passie, maar helaas werd het al gauw zwaarder en zwaarder. Ook hier kreeg ik te kampen met veel onbegrip, maar als ik iets weet van mezelf is het wel dat ik er altijd alles aan gedaan heb om het nog zo goed mogelijk vol te houden. Eigenlijk liep ik mezelf hierin zelfs voorbij... En helaas heb ik mij na drie weken zomervakantie (toen was het al op) volledig ziek moeten melden na een dikke 20 weken zwangerschap. Als ik nog ergens kwam zat ik in een rolstoel en ik verging dag in dag uit van de pijn.

Constante pijn: dit kon zo niet langer

Hiernaast bleven er andere kwalen bij komen. Ik had gigantisch veel last van brandend maagzuur, waardoor ik 's nachts een soort van stikkend in mijn eigen maagzuur wakker werd en mijn slokdarm ging gewoon kapot. Ik spuugde er bloed van. Hiernaast kreeg ik extreme migraine-aanvallen met uitval waardoor ze dachten dat ik een tia had (dit gebeurde tijdens mijn werk en een stagiaire heeft mij in mijn auto naar de HAP gebracht). Gelukkig was het 'maar' een migraine-aanval, maar wat was dit heftig. Naast dit alles had ik ook nog eens extreem last van nierstuwing. Hiervoor werd ik uiteindelijk om de haverklap opgenomen en het enige wat nog enigszins hielp waren petidinespuiten.

Zoveelste keer CTG in verband met nierstuwing alvorens ik medicatie kreeg.

Dit kon zo niet langer, want zonder gein die pijn is nog zoveel heftiger dan weeën. De vraag van de artsen was dan ook of ik van het dak zou springen als deze pijn niet weg zou gaan. Hiermee wisten ze al gauw genoeg en helaas valt er niks te doen aan deze pijn behalve wachten tot de baby geboren wordt. Uiteindelijk werd het besluit gemaakt om mij in te leiden...

De dag van het inleiden

14 december 2015... De dag waarop ik ben ingeleid. Ik was 38 weken zwanger en er werd een ballonnetje geplaatst. Met nog weer een petidinespuit heb ik nog een klein beetje kunnen slapen. Op 15 december heel vroeg in de ochtend was het ballonnetje eruit en had ik dus 2 cm ontsluiting. Ik kon aan de weeënopwekkers en wachten maar. Nou, dat heb ik geweten. De nierstuwing bleef meer dan sterk aanwezig en ondertussen werden de weeënopwekkers al gauw tot het maximale verhoogd. Met de nierstuwing was het echt niet te doen en ik zat op handen en knieen op bed toen er een vrouw (ik weet niet eens meer of ze een verpleegkundige/verloskundige of wat dan ook was) een deken over me heen gooide. Kwaad dat ik was. Want man man, de kleinste aanrakingen waren al te heftig tijdens deze vreselijke aanvallen. Goed bedoeld natuurlijk van die beste mevrouw, maar ik zat er niet voor niets zo bij.

Uiteindelijk heb ik een ruggenprik gekregen, hierbij werd al gelijk verteld dat dit de weeën niet ook nog zou kunnen onderdrukken naast de nierstuwing, maar wat kon mij dat schelen? Als die afschuwelijke pijn van de nierstuwing maar wegtrok, want zo kon ik een bevalling never nooit doorstaan. En dat deed het gelukkig, maar ik bleef uren achtereen aan de hoogste weeënopwekkers en wee op wee volgde, maar ik mocht niks maar dan ook niks doen. Uren had ik het gevoel dat ik moest poepen, maar ik mocht zowel geen druk geven als tegenhouden. Ontspannen, uuuren lang. Hoe dan, als je constant het gevoel hebt dat je juist moet drukken of inhouden. Man wat is ontspannen dan vermoeiend, want dat is keihard werken. Slapen ging dus ook niet en uit bed kon ik niet meer door de ruggenprik. Eigenlijk was ik al totaal niks meer voor de bevalling überhaupt begon, dus je kunt wel een beetje nagaan hoe ik er aan toe was.

Zoals ik mezelf niet zou willen tonen, maar dit was wel de realiteit.

De pittige bevalling en een onvermijdelijke keizersnede

Door een hele zware zwangerschap had ik totaal geen conditie meer en toen kwam de ellenlange bevalling nog..... Uren werd ik alleen gelaten, omdat de ontsluiting maar niet vorderde. Na ruim twintig uur zat ik nog steeds maar op 4 cm ontsluiting en is er alsnog besloten dat ik een keizersnede kreeg. Ik kon niet meer, ik was totaal op, maar wat voelde ik mijzelf falen. Ik wilde het zo graag zelf doen en als er iemand is die niet opgeeft...... Gelukkig had ik echter een onwijs lieve gynaecologe die mij liet inzien dat ik er écht alles aan heb gedaan, maar dat ik hier gewoon geen eigen hand in had, de keizersnede was dus gewoon de enige oplossing.

Mijn bevalling die midden in de nacht alsnog uitmondde in een keizersnede.

Daar is ze dan!

Naast dat ik het onwijs graag zelf wilde doen, maar ook echt niet meer kon, was ik ook ongelooflijk bang voor een keizersnede. En daar gingen we dan, midden in de nacht naar de OK. Ik denk dat dit rond 03.30 uur was, maar dat is allemaal wel aan mij voorbij gegaan. De keizersnede heb ik helaas totaal niet prettig ervaren en zelfs nu na ruim vier jaar merk ik dat ik emotioneel word nu ik dit typ. Ik was echt 'scared as hell' en voelde nog vanalles, maar om 04.09 uur was ze daar dan! En ja, ook hier word ik emotioneel van, maar gelukkig deze keer op een heel fijne manier. Ons allermooiste meisje werd geboren, Liz Overveld. Wat was ze mooi en wat deed zij het goed!!! Want yes, ook dat mag gezegd worden. Hoe slecht het dan ook met mij ging, ik ben wel een goed huisje geweest voor onze allergrootste trots. De apgarscore was dan ook fantastisch!

Daar is ze dan!

Onze allergrootste trots en mooiste meisje Liz!

Na de lange bevalling en keizersnede was ik totaal overprikkeld en was het even heel moeilijk om te genieten. Begrijp me niet verkeerd, ik hield meteen zielsveel van Liz, maar hoe iedereen vaak spreekt over “als hij/zij er eenmaal is ben je alles vergeten en voel je je de gelukkigste vrouw op aarde” was dat bij mij echt niet aan de orde. Ik vond dit heel lastig, want kreeg het gevoel of ik iets niet goed deed. Toch kon ik de volgende dag gelukkig al steeds meer genieten van ons grote wonder op mijn borst, ondanks dat ik zelf niks kon, verging van de pijn en nog altijd compleet overprikkeld was. Wat was ze mooi en zó van ons!

Zo trots als een pauw!

Overprikkeld maar zo trots als een pauw

Overprikkeld bleef ik nog wel even. De allereerste visite waren natuurlijk mijn ouders en schoonouders en mijn broer met zijn toenmalige vriendin. Het kleinste geluidje was mij echter al te veel en ik werd helemaal naar van alles om mij heen. Ik kon het gewoon niet aan en dit heb ik ook gezegd. Mijn ouders wilden toen gelijk weggaan, maar als ik iemand juist even nodig had waren zij het wel. Dus hoe hard ook, op dat moment kon ik alleen voor mijzelf kiezen en heb ik duidelijk gemaakt dat anderen maar moesten gaan.

Liz is in de nacht van dinsdag op woensdag geboren en we hebben tot zaterdagmiddag in het ziekenhuis gelegen. Ik mocht naar huis zodra ik zelfstandig naar de wc kon, maar wat was dit een opgave, vreselijk. Zaterdag is me dit met onwijs veel pijn en moeite gelukt en wat heb ik een tranen gelaten, maar we konden naar huis.

Niet het aardigste bezoek in de kraamperiode

Tussendoor heb ik nog een fysio aan bed gehad op advies van mijn eigen bekkenfysio. Op woensdag moest ik van de eerste verpleegkundige al mijn bed uit. Door de keizersnede en alle andere ellende die ik al had gehad was ik echt niks meer en ik kon gewoon echt niet in beweging komen. Ik verging van de pijn en dit was alles behalve overdreven. Deze jonge dame vond het echter nodig om er nog een schepje bij bovenop te doen dat ik wel moest en anders zou zij wel even in het dossier zetten dat ik het vertikte. Ik snap tot op de dag van vandaag echt nog steeds niet waar ze het lef vandaan haalde om dit te zeggen tegen iemand die net bevallen is en een zware buikoperatie achter de rug heeft. Het kleine beetje vreugde wat ik nog kon voelen, werd keihard onderuit getrapt. Ik heb gehuild en alleen nog maar gezegd dat ik niets liever wilde maar ik het gewoonweg niet kon.

Eindelijk thuis

Nou goed, terug naar die zaterdag. Eindelijk naar huis. Hè hè, van alle ellende af zou je denken. Maar helaas is niets minder waar. Thuis moest ik helaas beneden op een bed liggen, omdat het te zwaar was om naar boven te gaan. Eelker moest er in de nacht uit voor Liz en dit is eigenlijk altijd zo gebleven......

Ik hoop dat jullie het eerste gedeelte van mijn allereerste blog interessant genoeg vinden om binnenkort het vervolg hiervan te lezen. Ik stop hier, omdat ik me voor kan stellen dat het anders een veel te lange lap tekst wordt om te lezen en jullie zullen afhaken. Jullie zullen dus snel het tweede gedeelte lezen waar ik in zal gaan op het feit waarom mijn zwangerschap nou eigenlijk mijn hele leven op de kop heeft gezet.

Als jullie vragen hebben, stel ze dan zeker hieronder! Misschien kan ik ze dan al gelijk verwerken in mijn volgende blog of persoonlijk beantwoorden.

Veel liefs Mandy en hopelijk tot snel!