Het begint!

Thuis ga ik lekker een film kijken en scharrel ik wat rond. Ik voel wel van alles, maar ik ben bang dat het niet doorzet. Toch komen tegen het einde van de middag de eerste echte weeën. Nog onregelmatig, maar ze duren toch al zeker een minuut. Het gaat beginnen! Peter haalt Mara van de opvang. Die gaat lekker pannenkoeken eten en logeren bij opa en oma. Tussen twee weeën door zeg ik onze lieve meid nog rustig gedag. Hier had ik vooraf voor getekend! De weeën zijn krachtig en regelmatig. Als ik ga dansen in de slaapkamer komen ze om de vier minuten. Het is rond etenstijd en Peter bestelt nog snel wat sushi. De verloskundige en eerstejaars stagiair komen eraan. Ik zit op vijf centimeter, we gaan naar het ziekenhuis! Peter propt snel de sushi naar binnen en ik eet toch ook maar een paar happen banaan.

Ik val flauw

De verloskundige rolt me in een rolstoel behendig naar de verloskamers. Onderweg wensen voorbijgangers me succes. De verloskamer is enorm en we maken grapjes over de extra kosten van deze suite. Het is zo anders dan de vorige bevalling toen ik helemaal gefocust amper nog aanspreekbaar was. De verpleegkundige prikt meteen mijn infuus. Wat zit dat ding vervelend, elke beweging van mijn hand doet venijnig pijn. Peter en ik worden alleen gelaten om ‘de endorfines weer even te laten stromen’. Maar dan wordt het licht in mijn hoofd en beginnen mijn oren te suizen. ‘Peter, ik voel me niet goed. Ik ga flauwvallen..’ Peter roept om hulp, maar niemand hoort ons door de geluidsdichte muren heen. Net op tijd ga ik liggen en word uiteindelijk opgelapt met washandjes, limonade en Dextro. Tussendoor adem ik nog wat weeën weg. Wat een rare onderbreking dit. Ik val nooit flauw.

Dansen op de golven

We zijn er weer. De weeën blijven komen en we maken het onszelf gemakkelijk. Ik trek mijn ‘bevaljurkje’ aan. De jaloezieën gaan dicht. Peter zet een lekkere playlist aan met mijn oude guilty pleasures. We pakken elkaar bij de armen en dansen schuifelend door de kamer om de weeën op te vangen. De weeën zijn krachtig. Ik voel ze eerst in mijn kont en daarna drukt het in mijn hele bekken. Gelukkig heb ik tussendoor best wat tijd. Ik voel me goed, ik heb er zin in, ik surf op de golven! De mensen in de kamer vragen doorlopend of ze iets kunnen betekenen. Wil je misschien een bal proberen? Wil je een kruik op je rug? Wil je het bed wat omhoog? Wil je rode of gele limonade? Welk geboortepakje wil je dat ik klaarleg? De stagiair komt het hartje luisteren, maar zoekt op ‘de verkeerde rechts’. We maken grapjes over saucijzenbroodjes onder de warmtelamp op de kamer. ‘Hee, daar is Laura Pausini weer uit de speaker’.

Vliezen breken

Toch moeten de weeën zich wel sneller op gaan volgen. En echt in een bubbel zit ik niet. Misschien zit mijn blaas in de weg. Ik probeer naar de wc te gaan, maar plassen lukt niet. Dan maar op bed met een katheter. Er zit niks in mijn blaas. De verloskundige toucheert 7 centimeter en voelt de vliezen opbollen als er weer een wee aankomt. ‘Ik vind het eigenlijk nog best wel leuk!’, roep ik monter. De goden verzoeken, zo bleek. Want terwijl ik nog op bed een wee weg adem, breken spontaan de vliezen. Een golf warme derrie tussen mijn benen, het hele bed kleddernat. ‘In het vruchtwater gepoept’, hoor ik iemand zeggen, gevolgd door zacht overleg. De verloskundige blijft bij me, draagt de bevalling niet over. Goddank hoef ik dus niet volgens protocol aan meters en banden gelegd. We zijn er immers al bijna.

Kopje onder

Eerst voelt het als een opluchting. De weeën zijn concreter, minder overal zoals daarvoor. Maar al gauw beland ik in een helse stroomversnelling waarin ik kopje onder ga. ‘Er zit nog een randje en het hoofdje ligt nog te hoog’, wordt gezegd. Ik weet niet wat dat betekent. De bijbehorende opdracht is ook ingewikkeld: probeer de weeën weg te zuchten en een beetje meedrukken als het niet anders kan. Maar ik weet niet meer wat ik voel. Ik voel ook niet die duidelijke actieve persweeën zoals bij de vorige bevalling. Daar had ik me nu zo op verheugd. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik word verticaal getakeld en terwijl ik op mijn knieën over de bedrand hang, begin ik te kermen en te huilen. Help! Wat gebeurt er met me?! Ik surf niet meer op de golven, ik word erdoor overspoeld.

Ineens is ze daar

Ik word op mijn zij geholpen en kronkelend onderga ik de allesoverheersende pijn. Ik bonk met mijn hoofd tegen de bedrand. Ik bijt in Peters hand. Ik probeer nog iets van inademen door m’n neus en uitademen door mijn mond, maar het is meer happen en schreeuwen. Tussendoor ebt de pijn niet meer weg en lig ik creperend te jammeren ‘aauwaauwauuww’. Met haar vingers in mij wacht de verloskundige een wee af en voelt het hoofdje een duik naar beneden nemen. ‘Druk maar mee Irene’, zegt ze en ik voel meteen dat ik ga poepen. Alles stinkt en is nat. Wat is het rauw en vies allemaal. Dan voel ik meteen al een hoofdje komen! Nauwelijks bewust dat we daar ineens al zijn beland, probeer ik mee te drukken, al voel ik de persweeën niet echt. Peter bereidt zich voor om haar aan te pakken.

Als na een paar minuten het hoofdje al staat moet ik wachten op de volgende wee, maar druk met m’n laatste beetje kracht haar lijfje er meteen uit. Uit de speaker klinkt ‘I will always love you’. Het nummer wat mijn ouders draaiden bij mijn geboorte. Ze wordt op mijn borst gelegd en ik zoek Peter tussen de mensen rond het bed. Mijn rots in de branding. Opgelucht kus ik hem. En ik kus haar. Onze prachtige dochter Janne. Terwijl ik nog lig te trillen en klappertanden van de adrenaline zoekt haar mondje al mijn borst. Tranen over mijn wangen van opluchting en liefde. Alles is goed.