De bevalling is begonnen
Ik vertelde het aan mijn vriend en gaf aan dat ik ook krampen voelde in mijn buik. Mijn vriend was net klaar met het monteren van een video en stond op het punt te gaan slapen. Dat zat er niet meer in, want binnen een half uurtje liepen er stralen water langs mijn benen.
Ik besloot een maandverband in te doen, om het water hierna wat mee op te vangen. Na 2 uur krampen besloot ik de verloskundige te bellen. Zij was er binnen een kwartier (7:15). Het water in mijn verband was vruchtwater, maar omdat ik nog kon lachen, zag ze dat ik nog geen weeën had. Ze ging weer weg en ik moest bellen als ik wat heftigere weeën zou krijgen. 'Nog heftiger??' dacht ik. Het leek mij zo appeltje eitje, deze krampen was ik wel gewend tijdens mijn menstruatie periodes.
De verloskundige was net vertrokken, en ik merkte direct wat ze bedoelde. Deze krampen had ik nooit eerder gevoeld. Ik wist me geen houding te geven en zat meerendeel op mijn knieën op de grond, hangend over het bed. En dit moet ik nog 2 uur volhouden voordat ik weer mag bellen? Hell no. De volgende dienst van de verloskundige begon om 08:00 uur, en mijn vriend heeft geen minuut later dan dat weer gebeld.
Richting het ziekenhuis
Ze was er binnen een half uur en voelde al 3cm ontsluiting. Ze gaf aan dat we op ons dode gemakje richting het ziekenhuis konden gaan en dat ze even zou rondbellen waar er plek was. Alles was vol. Blijkbaar besloot iedereen voor de kerst te willen bevallen, we konden nergens terecht. Gelukkig was er nog 1 plekje vrij.
Gelukkig waren we er in 15 minuutjes. Niet helemaal ‘heel’ aangekomen. De 6 trappen die ik thuis omlaag moest, waren geen pretje. Op de laatste trap een wee goed opgevangen, maar ik was ineens zo misselijk! Kan dat? Overgeven door weeën? Nou, ja dus. ‘Snel naar de plantenbak buiten, haal je dat?’ Hoorde ik mijn verloskundige zeggen. Dat werd mijn doel; snel naar buiten! Op mijn hurken boven de plantenbak voor de deur, terwijl er vruchtwater aan de onderkant uit kwam, zat ik daar om 8 uur ‘s ochtends. Een mooie tijd, wanneer mijn buren de deur uitgaan richting hun werk.
Meconium in het vruchtwater
Rond half 9 kwamen we aan in de beval kamer. Fijne kamer, heel rustgevend. Dit gaat wel goed komen dacht ik, ondanks de helse pijn in mijn onderbuik. Mijn verloskundige gaf aan de zuster aan dat ik alleen op mijn knieën, ergens overheen gebogen kon zitten. Na een uur of twee besloten ze weer te voelen hoeveel cm ontsluiting ik had en omdat er nog een vliesje te voelen was, moesten mijn vliezen nog volledig gebroken worden. Ik had inmiddels 4 cm ontsluiting en mijn vliezen werden gebroken. Ik voelde een warme gloed, maar ook direct paniek. Dat las ik namelijk in de ogen van de zuster tussen mijn benen.
De baby heeft in het vruchtwater gepoept en ik moest snel overgeplaatst worden naar een andere kamer. Er kwam nu een gynaecoloog bij kijken om me verder te helpen. In de rolstoel werd ik verplaatst naar een ‘witte ziekenhuis kamer’. Een stuk minder aangenaam en een stuk serieuzer ineens. De weeën werden erger en ik hoorde de stem van mijn moeder ineens weer zeggen: probeer je persdrang zo lang mogelijk weg te puffen. Ja. Dit is hoe verschrikkelijk persdrang voelt dus, en hoe moeilijk het is dit weg te puffen.
Niet persen, puffen!
Het was 11:30 uur en ik had inmiddels 8 cm ontsluiting. Persen mocht ik dus niet en ik moest mijn ademhaling goed onder controle houden. Er werd tegen mij geschreeuwd tijdens de weeën. ‘En puf hem weg, puf hem weg, niet persen!’, ‘kom op, ik doe met je mee, pf, pf, pf.’. Doe niet zo gek dacht ik, laat mij lekker doen waar ik me goed bij voel. Een natuurtalent noemde ze me, want wat kon ik die weeën goed opvangen. Ik vond het verschrikkelijk. Uh, 4 van deze weeën, elke 10 minuten? En hoe lang moet ik nog voor ik mag persen? Ongeveer een uur?!! Dat zijn dus, even tellen, heel veel weeën weg puffen!
Ik was moe, duizelig en totaal in paniek. Ik moest deze pijn uitzitten. Er is geen weg terug of wonderpilletje dat ervoor kon zorgen dat ik me weer lekker ging voelen. Ik moest die bevalling doen. Ik kan er niet meer onderuit. Een hele enge gedachte. ‘Snijdt mij maar open en leg me aan de morfine, ik kan dat niet meer’, is wat ik herhaaldelijk riep. Er was alleen niemand die naar me luisterde. Neemt dan niemand me serieus? IK KAN DIT NIET MEER!
Ook in dit ziekenhuis was het spitsuur. Want terwijl ik mijn weeën nog aan het weg puffen was, hoorde ik bij iedereen steeds een vervelend telefoon deuntje af gaan. Naar binnen, naar buiten, steeds weer nieuwe gezichten. Een fijne verpleegkundige naast me, maar na 10 minuten weer een ander. Ik had blijkbaar besloten weeën te krijgen tijdens een interessante kerstlunch in het ziekenhuis. Ook de gynaecoloog was erg populair en was steeds overal nodig.
Tip: Ga goed voorbereid de bevalling tegemoet met de bevalcursus en cursus Hypnobirthing, deel van het online cursuspakket.
Laat de baby maar komen!
Het is 13:10 uur. Er komt een pers wee aan. Eentje die ik echt niet meer kan tegen houden. Maar er zat niemand meer tussen mijn benen. Help me dan? Wie gaat me helpen?’ Ik was 9cm ver. Puf maar weg wat lukt, en anders geef je je maar over aan het persen. Mijn verloskundige gaf aan niet weg te gaan en ze had ervoor gestudeerd, dus die baby mocht komen. Ik mocht gewoon persen.
Dat hoefde me geen tweede keer verteld te worden. Ik besloot niet meer te puffen. Weg met die samengeknepen vagina, eruit met die baby!
Maar daar was de rest er niet mee eens. Ik mocht persen, maar ook weer niet. Ik moest puffen, puffen, puffen. Die laatste cm kwam er maar niet bij. Dus mocht ik bij de volgende wee mijn benen pakken, deze naar me toe trekken en persen. Wat?! Ik kan niet eens mijn sokken aantrekken, hoe moet ik dan mijn benen zo beetpakken? Ik werd gelukkig geholpen, maar dit was geen pretje. Deze fase kon wel 3 uur duren wist ik. Dat kon ik toch nooit zo volhouden?
Toch maar een knip
Gelukkig werd dat gezien en werd na een kleine drie kwartier besloten om me te helpen met een knip. Halleluja. Dat betekent dus nog maar 1 wee flink persen en dan is ze er? Jazeker. Nog maar drie keer alles gegeven wat ik in me had. Toen was ze daar. Op mijn borst. Onder de poep en wat stonk ze. Maar wat was dit bijzonder. Ons meisje, die ik nu gewoon vast kon houden. Er ging zoveel geluk door me heen. Oja, en ik heb nu geen weeën meer? Geen pijn meer? Wat een verlossing. Ze is er! Mijn kleine meisje! Ik laat haar echt niet meer los.
Wat wel nog even gedaan moest worden, waren die hechtingen. Oja. En de placenta. Shit, ik was nog niet klaar. Hoe lang duurt het nog? Net begonnen? Shit. Maar ik had mijn meisje in mijn armen, dus de rest boeit me niet meer. Oei. Dat deed wel heel veel pijn. Ik moest deze pijn weg gillen. Ik kneep bijna mijn eigen meisje fijn. Werkt die verdoving wel? Nee dus. Weer een vervelende prik, maar geen pijn meer hierna.
Kerngezond meisje
Mijn meisje ging van keuring naar keuring en alles was goed. Ze is zo sterk. Zo bijzonder, dat merk je nu al. Ik was zo nieuwsgierig naar hoe ze eruit zou zien. Nu ligt ze op mijn borst en kan ik uren naar haar kijken. Rossig haar, of komt dit door het bloed? Een fijn gezichtje, wat me vol verwondering aankeek. En blauwe ogen? Zo had ik me haar nooit kunnen voorstellen. Maar wat is ze mooi. Wat is ze lief. En wat is ze ongelofelijk sterk.
Wel had ze nog 6 uur lang wat controles nodig. Ik mocht ondertussen douchen en omkleden. Toen ik uit bed stapte, voelde ik het bloed vloeien. Wow. Gelukkig werd ik geholpen en voor het eerst in m’n volwassen leven door iemand anders gewassen. Maar het voelde fijn om te douchen. Dan kon ik zo weer lekker fris m’n baby’tje bekijken. Alles was weer normaal. Ik kon weer opgelucht ademhalen.
Alleen nog even plassen
Met de rolstoel werd ik naar een kraamafdeling overgeplaatst, waar we de komende uurtjes in alle rust op de controles konden wachten. Mijn vriend had deze rust ook wel even nodig, dus werd er een bedje voor hem neergezet. Ik heb misschien een uurtje geslapen, met mijn meisje in mijn armen. Dus niet zo ver van mij vandaan in dat stomme ziekenhuis wiegje. Geen idee of dit wel mocht, maar het voelde fijn. Na de eerste controle werd me verteld dat ik binnen die 6 uur totaal, geplast moest hebben. Dat was een voorwaarde om naar huis te gaan. Pardon? Plassen? Ik kon niet zitten, laat staan op een wc, ontspannen mijn urine laten stromen.
Maar ik wilde naar huis. Verstand op nul dus. Ik had nog maar een half uurtje de tijd. Ik zou anders 5 dagen lang een katheter moeten dragen. Nou, echt niet. Het lukte na 100 pogingen en 5 glazen appelsap. IK MAG NAAR HUIS!
Thuis genieten!
Thuis aangekomen stond de kraamhulp al te wachten. Ik had me niet eens voorgesteld, ik had haar hulp nodig om die 6 helse trappen weer omhoog te komen. Maar het lukte. Makkie. Ik kon mijn meisje bijna haar thuis laten zien!
Ik had niet verwacht dat mijn lichaam nu nog zoveel pijn zou doen. Ik dacht dat het voorbij was, die bevalling. Gaat dit ooit nog over? Maar het voelde fijn. Ik was helemaal in de wolken. Die pijn moest ik maar even uitzitten. Letterlijk en figuurlijk. Maar de komende periode ga ik alleen maar genieten, genieten en nog eens genieten!
Laat hieronder een reactie achter op dit bevallingsverhaal!
Wil jij ook graag (anoniem) jouw bevallingsverhaal delen op zwangerenportaal.nl? Stuur dan een mailtje naar content@zwangerenportaal.nl!