Zwangerschapsshoot
Om m’n verlof meteen maar goed in te luiden, plan ik op de eerste vrije dag een zwangerschapsshoot. Ik rij naar een woonhuis waarvan de woonkamer is omgetoverd tot fotostudio. De fotografe laat me een kist zien met allerlei mooie jurken en doeken en ik ben vooral heel benieuwd. Het voelt gek om halfnaakt in een woonkamer te staan, maar als ze me de foto’s op haar camera laat zien, sla ik stijl achterover. De foto’s zijn prachtig! Ik ben er apetrots op.
Groeiecho
Peter en ik gaan naar de laatste groeiecho. Dit keer door een andere dame, die al 7 (!) kinderen gebaard blijkt te hebben. Grote kindjes ook. Hoewel de groeicurves van ons meiske weer wat richting ‘normaal’ zijn bijgetrokken, vertelt de echoscopiste ons de voordelen van een grote baby. Zo houden ze bijvoorbeeld beter de temperatuur vast en slapen eerder door. Fijn om te horen. Iedereen is gerustgesteld. Ik heb al eerder bewezen dat ik prima kan bevallen van een grote baby.
B-plan in werking
Toch lukt het me maar niet om rust te vinden. En al helemaal niet om in de ‘babybubbel’ te komen. De verbouwing duurt maar en duurt maar, veel langer dan vooraf gepland. Steeds als ik hoop dat het einde van de week toch echt zo goed als klaar is, wordt de boel weer verder verschoven. Het B-plan is al in werking; ik leen een commode van mijn schoonouders en met een co-sleeper op onze slaapkamer is er in feite geen babykamer nodig. Maar het doet me veel verdriet dat het ons niet lukt om daarmee ook figuurlijk een plekje voor onze kersverse dochter in ons gezin te maken.
Ik heb rust nodig!
De bouwvakkers in ons huis doen een beetje lacherig over nesteldrang en hormonen. Maar ondertussen begint ’t wel serieus een probleem te worden. Ik kan gewoon elk moment bevallen en ben er mentaal totaal niet klaar voor. Ik heb rust nodig en dat lukt niet met continu bouwvakkers in het huis. De wasmachine is niet aangesloten, dus ik sjouw steeds volle wasmanden naar mijn schoonouders. En als Mara thuis is, dan rijden we ook naar ze toe om ’s middags te kunnen slapen. Op de dagen dat ze er niet is, probeer ik meters te maken om mijn to-do lijst weg te werken. Geboortekaartjes maken, enveloppen schrijven, een geboortebord, kolfspul uitzoeken, inrichting voor de babykamer regelen, laatste dingen kopen.
Voor mijn gevoel heb ik pas rust als ik alles afgestreept heb. Als aan het einde van de week blijkt dat de zolder nog niet klaar is, trek ik het niet meer en barst in tranen uit. Het voelt alsof mijn verloftijd wordt afgepakt, alsof het genieten me door de vingers glipt. Ik voel me schuldig dat ik niet kan geven wat het kleintje in mijn buik en mijn lichaam nodig heeft.
Ik snak zo naar het moment dat de boel klaar is op zolder en alle troep weer terug naar boven kan. Pas dan kan ik lekker rommelen met babyspulletjes enzo. De dingen die je normaal gesproken doet in je verlof.. Peter is gewoon nog aan het werk en het lukt even niet om hulp in te schakelen. Dus probeer ik te doen wat ik kan, maar ga enorm over m’n grenzen heen. Ik sta huilend met een kwast in mijn handen, alles doet pijn en ik weet dat dit niet langer zo gaat. Dit was de laatste dag. Vanaf nu ga ik met een boek in de tuin zitten, want ik kan niet meer.
Buikfilmpjes
Gelukkig maakt ons meisje daarbinnen zoveel goed. Ze beweegt enorm veel en wat geniet ik daarvan! Mijn buik schiet en schuift alle kanten op, de hele dag door. Als Mara op mijn schoot ligt en ik haar binnenin voel schoppen, dan prijs ik me zo gelukkig met mijn twee dochters zo dichtbij me. Ze reageert op aanraking, dus we hebben hele spelletjes en echte interactie met elkaar. Op de bank bij de verloskundige, ging mijn buik enorm tekeer. Zo erg had ik het nog niet eerder gezien. De verloskundige en ik gilden het beide uit van verbazing. ‘Jij kan van die mooie buikfilmpjes gaan maken!’, riep ze uit. Jazeker, dat doe ik volop!