Suikertest
Onze eerste dochter kwam als een stevige boeddha ter wereld. Totaal onverwachts, want ze werd op een keurige 7 pond geschat. Daarom wordt de groei deze zwangerschap goed in de gaten gehouden. Tijd voor de suikertest. De smaak van ‘t drankje viel me erg mee. Alleen die hoeveelheid! Twee volle papieren koffiebekertjes achterover klokken, oeff! Ik werd naar een speciale ruimte gebracht waar ik twee uur moest zitten. Zo’n fles zoete tsjak op de nuchtere maag is niet lekker, dus ik werd best een beetje misselijk, maar het ging. Ik luisterde podcasts met bevallingsverhalen, zoals ik de laatste tijd vrijwel elke dag doe, meestal tijdens een wandelingetje in de avond. Na twee uur werd ik weer geprikt en ik vroeg of ik naar de waarden. Natuurlijk had ik al gegoogled. Hmm, een tiende onder de grens; 7,7.. ‘Onder de grens is goed’, zei de verloskundige, met de boodschap dat ik natuurlijk wel gewoon gezond moest eten, zoals de hele zwangerschap. Ik besluit toch maar iets vaker de dropjes en koekjes te laten staan. Ik wil mezelf niets kunnen verwijten straks.
Bolle buik
Ook kregen we een extra groeiecho. Oh, wat was dat weer genieten. Ze lag lekker met d’r handjes bij d’r gezicht, net als haar moeder en grote zus. Daardoor kregen we de 3D beelden niet goed te zien. Toch zagen we tussendoor haar mooie koppie. Lekker rond, bekend, maar toch een ander neusje lijkt ‘t. De meetwaarden waren in orde, de hoeveelheid vruchtwater zit op de grens. Dat verklaart die gigantische ballon onder m’n shirt. Als ik buiten loop, voel ik me alsof ik elk moment kan bevallen. Ik draag weer recht van voren, iets lager dan de vorige keer, waardoor ik minder last van mijn ribben heb, maar meer van mijn blaas. Ik voelde flinke spanning rond mijn navel en op een avond ‘scheurde’ daar mijn huid open tot een kersverse striem. ‘En ik moet nog zo lang..’, dreunt er maar steeds door mijn hoofd.
Bloedstollend
Mijn ene arm nog blauw van de bloedtest, werd ik een week na de suikertest in mijn andere arm geprikt om mijn bloedstollingswaarden te bepalen. Veel vrouwen hebben een verlaagde bloedstolling, ik heb alleen de ‘pech’ dat ik die diagnose heb. Ik heb nergens last van, maar ben er een paar jaar geleden op getest. Verloskundigen en gynaecologen vinden dat spannend in combinatie met bevallen. En dus moet er een ‘partusplan’ worden opgesteld door de stollingsarts. De vorige keer vond ik dat heel spannend, omdat het ineens zo medisch en bloederig werd in mijn hoofd. Maar op een infuus en een gratis plekje in het ziekenhuis na, was er weinig verschil met een poliklinische bevalling. Het mooie is dat de stollingsfactoren in je bloed automatisch toenemen als je zwanger bent, om je te beschermen tijdens de bevalling. En zo ook bij mij, bleek uit de bloedtest. Wel minder dan bij ‘normale zwangeren’, dus wordt het vorige bevalplan ge-copy-paste.
Nestje bouwen
Er zijn ook meerdere kogels door de kerk qua verbouwen in ons huis. Allereerst hebben we besloten om Mara lekker op d’r eigen kamertje te houden. Er verandert al genoeg voor haar straks. Helaas kan ik van de andere kamer nog geen mooie babykamer maken, want het is vooralsnog onze broodnodige thuiswerkplek. Sterker nog, het wordt eerst nog één grote opslagplek, want we gaan de zolder verbouwen. We hebben een aannemer gevonden die de klus kan klaren vlak voor mijn verlof. Gelukkig maar, want verbouwen met een pasgeboren baby zie ik al helemaal niet zitten. Maar spannend is het wel zo. En de babykamer komt dus pas in de allerlaatste maand.. Whaaaahhh! Mijn nesteldrang!