Dikke buik
Mijn buik is al flink aan het groeien! Vanaf zo’n 12 weken heb ik de gewone broeken met elastiekjes door het knoopsgat achterin de kast gelegd en mijn positiekleding weer van zolder gehaald. Maar waar ik de vorige keer niet kon wachten totdat mijn zwangere buik zichtbaar werd, heb ik er nu wat moeite mee. De week voor mijn positieve zwangerschapstest had ik net een plan opgesteld om van mijn extra kilo’s af te komen.
Ik ben nooit de slankste geweest, maar er zijn er ook teveel blijven hangen sinds ik moeder ben. Het is best een omschakeling om nu ineens die buik weer te accepteren en zelfs te omarmen en trots te showen. Bovendien kan ik er met mijn hoofd moeilijk bij dat dit een zwangerschapsbuikje is. Het kindje is nog maar zo klein, wat is de rest van die buik dan allemaal?! Dat moeten dan toch gewoon opgeblazen darmen zijn? Toch is mijn buik al rond en hard, groeit de boel al flink volgens de verloskundige en ‘weet je lichaam de juiste stand’. Ik denk dat ik nog even door de twijfelachtige bolheid heen moet om er straks stralend mee te pronken.
Schuldgevoel
Ik ben deze weken behoorlijk hormonaal, emotioneel of geprikkeld over van alles. Maar wat overheerst is een soort schuldgevoel naar dit kleintje. Dat ik de zwangerschap soms een beetje vergeet. Terwijl ik bij grote zus alles minutieus bijhield en opzocht, het alomvattend was in mijn leven. Nu schrik ik dat we alweer vier maanden op weg zijn. Ik vind het eigenlijk gewoon oneerlijk. Dat dit hummeltje als tweede geboren moet worden. En het minder van deze blogs krijgt, minder bollebuikfoto’s en waarschijnlijk een minder uitgebreid fotoboek. Terwijl ik nu al voel dat ik er net zoveel liefde voor heb. Gelukkig zijn de nachten van ons. Dan heb ik tijd om stil te staan bij dit nieuwe leven. ‘s Avonds lig ik met mijn handen om mijn buik in bed en denk ik aan daarbinnen. En ik droom over ons. Het helpt trouwens enorm dat ik vanaf een week of 14 echt al wat begin te voelen. Ik weet inmiddels zeker dat het geen darmgepruttel is, maar echt een actief kindje. Schop maar kleintje, schop!
Moeders voor Moeders
Er komt nu ook een einde aan het plassen in de blauwe flessen van Moeders voor Moeders. Dat doe ik al vanaf het prille begin. Ik vond er mijn eigen routine in. Elke week krijg ik een mailtje hoe laat ze de flessen komen ophalen en dan zet ik ze klaar in de achtertuin. Keurig kreeg ik, geheel anoniem, de nieuwe flessen geleverd. Werkt als een trein! Toch is het ook wel bevrijdend om een keertje zónder kannetje te plassen, dus het is nu ook wel weer mooi geweest. Na 10 weken lever ik deze week de laatste flessen in.
Nestje bouwen
We wonen in een fijn, oud huis. Maar er is niet echt een babykamer ‘over’. We willen de zolder verbouwen, maar hebben nu ineens een behoorlijk strakke deadline. Ik kan hier urenlang over wakker liggen, piekerend hoe we dit moeten aanpakken. Vinden we op tijd een aannemer? Welke kamer krijgt Mara? Hoe heeft het zo weinig mogelijk impact op haar? Wat is het B-plan?
Peter en ik reserveren dus maar wat tijd om een goeie plan-du-campagne te bedenken. Help, nesteldrang!