De weken waren echt een beetje doorkomen. Ik was dan wel niet echt misselijk, maar wel flink beroerd van de moeheid. Eigenlijk al gauw na het middaguur is het doorzetten en op de bank storten. Peter wil dat ik aangeef wanneer ik iets niet kan doen, maar dat is zo lastig. Ik denk steeds dat het vast beter gaat na vijf minuutjes liggen. Of ik zie het juist niet aankomen en raak ik overvallen door moeheid. Wat is het lastig dat ik van alles wil, maar niks gedaan krijg. Mijn hoofd loopt door met taakjes, plannen en klusjes, maar mijn lijf werkt niet mee. Emotioneel kun je me opvegen. Ik ben huilerig, voel me gauw geïrriteerd, gefrustreerd of chagrijnig. Het leidt tot ruzietjes en ergernissen.
Na een intensieve, emotionele dag breng ik onze dochter naar bed. Het is een gevoelig meisje met een sterke wil en ze kreeg een driftbui toen ik haar pyjama wilde aantrekken. Ik kon het niet meer opbrengen en begon te huilen. Ze stopte meteen, liep langzaam naar me toe en legde haar hand op mijn arm. Ze keek me aan en lachte. Alsof ze wilde zeggen dat ik niet moest huilen en het allemaal weer goed is. Ze heeft vast veel meer door dan wij denken. Ze snapt denk ik niet echt dat ze een broertje of zusje krijgt, maar ze voelt wel dat er iets is. Van de blogs en foto’s van haar zwangerschap heb ik een boek gemaakt. Ze pakt hem bijna dagelijks uit de kast en roept haar naam als ze naar de echofoto’s wijst. Als ik zie hoe lief ze voor haar knuffels is, wordt ze vast een trotse grote zus.
Eindelijk was het dan tijd voor de termijnecho. Hoewel het spannend blijft, had ik er het volste vertrouwen in. Ik voel dat ’t groeit daarbinnen. Mijn broeken gaan echt niet goed meer dicht en ’t trekt aan m’n banden. Ze zette direct het echoapparaat op mijn buik daar was ons kleine guppie al in beeld. Wat een prachtige echo! Een echt kindje met alles erop en eraan. Hij rekte en strekte en zwaaide met de armpjes. We kregen nog een 3D echofotootje kado. Je ziet een echt kindje, maar slechts 5 cm groot. Als je de foto op je telefoon bekijkt is het amper groter dan de werkelijkheid. Bizar mooi.
Gelukkig konden we het nu ook aan vrienden vertellen. Zo leuk, al die enthousiaste reacties. En het wordt er ook weer wat echter van. ‘Probeer er nu maar van te genieten Irene, misschien is het wel de laatste keer dat je dit meemaakt!’ zegt een vriendin. Ze heeft groot gelijk. Ik besluit om vast ijzerpillen te gaan slikken. En ja hoor, vrijwel direct voel ik me stukken beter. In bed droom ik weg met mijn handen op mijn buik. Zo ga ik heerlijk zwijmelend het tweede trimester in.