De vorige keer was ik de eerste weken vooral heel erg bezig met het ‘zwanger zijn’. Wat mag je eten? Hoe houd ik het geheim? Wat gebeurt er allemaal met mijn lijf? Pas in het tweede trimester begon ik me echt te realiseren dat er een kindje in me groeide dat straks bij ons zou zijn. Dat besef is er dit keer vanaf het moment dat ik de positieve test in mijn handen had. Het kleine erwtje dat in me groeit, is ons kind! Dat wordt straks gewoon ook zo’n vrolijk karaktertje die eigenwijze dingen zegt en grappige bekkies trekt. Eentje met een duidelijke wil en een eigen ontwikkeling waar we ons weer over kunnen verbazen. En dat maakt me vooral zo dankbaar. Dat er weer zo’n mensje bij ons mag komen.
Ik heb daardoor op de één of andere manier wel veel minder zin in de zwangerschap. Van mij mogen we even een paar maanden doorspoelen. Kom maar op met die blakende, zoetruikende baby! Ik ben me bewuster van de lange reis die ik nog voor de boeg heb. Het ongemakkelijke slapen, het opborrelende maagzuur, het waggelende loopje. Het enige waar ik me enorm op verheug is de gezellige schopjes in mijn buik. En de momentjes waarop we even rustig samen zijn bij bijvoorbeeld de zwangerschapsyoga.
Ik voel me een stuk zekerder. We weten wat er komen gaat. De hobbelige weg van de vorige keer is nu wat meer geëffend. Dat maakt veel keuzes een kwestie van copy-paste. We hoeven veel minder uit te zoeken of te bedenken. In het ziekenhuis zijn ze beter op de hoogte. De verloskundigen weten hoe ik erin sta. Over de belangrijke beslissingen hebben we vorige keer al goed nagedacht en gelden nog steeds. Ik weet ook dat mijn lichaam een gezond mensje kan maken. En ik voel aan alle kanten dat er hard wordt gewerkt vanbinnen. Daarom ging ik vol vertrouwen naar de eerste echo. En ja hoor, daar zagen we warempel al een echt kindje, met een mooi flikkerlicht hartje. Peter noemde het treffend een soort Haribo-beertje. Wat was het adembenemend prachtig. Wat zijn we blij met ons beertje!
Een paar dagen later hadden we een uur lang intakegesprek bij de verloskundige. We bespraken een aantal ‘leerpunten’ van de vorige keer, dingen die we wellicht wat anders zouden willen of hopen. Ook kregen we te horen dat er deze zwangerschap extra groeiecho’s en een suikertest zullen volgen. Onze dochter bleek bij de geboorte een stuk zwaarder dan steeds ingeschat, wat voor de tweede een indicatie betekent. Ik vind het geloof ik niet zo erg. Kunnen we mooi ons kleintje extra vaak bewonderen! En ik weet dat mijn lichaam kleine boeddha’s kan baren zonder compleet kapot te gaan. Was het maar alvast zover. Of in ieder geval hoop ik dat dit eerste trimester snel achter de rug is. En dan toch maar gewoon lekker openlijk en trots zwanger zijn!