Het waren twee heerlijke dagen. Het was prachtig weer en ik zou eindelijk de rust pakken waar ik zo lang naar snakte. Het einde van de verbouwing was eindelijk in zicht. Peter en ik zouden lekker uit eten om het te vieren.
Noodlottig babywasje
Toen sloeg het noodlot toe. Ik liep naar boven om me op te frissen om naar het restaurant te gaan en schrok me helemaal lam. Er stroomde allemaal water uit het plafond op de bovenverdieping! Het bleek dat al het water van de wasbeurt met eerste babykleertjes over het gloednieuwe tapijt was gestroomd in plaats van in de afvoer. Het kwam zo door de houten vloer naar de verdieping eronder. Peter en ik volledig in paniek, redden wat we redden konden. We hadden niet eens door dat er op datzelfde moment enorm noodweer was losgebarsten. Totdat ik het ook op de nieuwe babykamer hoorde druppen.. Uiteindelijk stroomde het daar ook met bakken naar beneden.
Blinde paniek
Ik heb zo’n twee uur lang huilend en hyperventilerend door het huis gerend. Tien keer de trap op en af. Door de adrenaline heb ik de niet-te-versjouwen wasmachine eigenhandig twee meter verplaatst. Met mijn ruim 38-weken bolle buik! Daarna had ik enorme buikpijn en was ik bang dat ik ons kleintje iets had aangedaan met mijn paniekbui. Huilend belde ik de verloskundige ter geruststelling. Over de baby maakte ze zich geen zorgen, wel over mij.
Daar had ze gelijk in. De combinatie van deze toestand en zwangerschapshormonen bleek geen goeie. Mijn stresssysteem werd door van alles geactiveerd. Op de fiets was ik bang dat ik werd aangereden, bij elk kraakje was ik bang dat de vloer of het plafond bezweek. Ook was ik bang dat de bevalling helemaal mis zou gaan of dat het met ons meisje verkeerd zou aflopen. In de avonden hoopte ik maar steeds dat ik niet zou gaan bevallen, ik was er mentaal helemaal niet klaar voor.
Op zoek naar ontspanning
Ik besprak het met Peter en met de verloskundige en ging actief op zoek naar leuke dingen en ontspanning. Mijn telefoon liet ik wat vaker liggen en ik deed yoga oefeningen. Met de dagen werd ook de schade steeds beter te overzien en kwam de verzekering te hulp. Mijn vader kwam klussen in de babykamer en zo is er toch nog een beetje een babykamertje. Peter en ik gingen alsnog uit eten en wat hebben we genoten. Ook geniet ik volop van de tijd met Mara, lekker in het moment en heel veel knuffelen. Ik krijg geen genoeg van de bewegingen in mijn buik.
Terugblikken
Gelukkig zit ze daar nog lekker en is ons nog eventjes rust gegund om me mentaal voor te bereiden op de komst van onze kleine meid. En terwijl ik ein-de-lijk in de babybubbel glijd, denk ik terug aan deze zwangerschap. Ik heb het zo anders beleefd dan de eerste keer. Aan de ene kant waren veel dingen zoveel makkelijker, omdat je de kennis al hebt en veel dingen hetzelfde zijn. Aan de andere kant maakt dat ook dat je er veel minder mee bezig bent. Het leven ging in veel opzichten gewoon door, er speelde van alles naast de zwangerschap, ik werkte hard en was ook veel bezig met Mara. Ik heb me schuldig gevoeld dat een tweede kindje daarmee automatisch al minder aandacht krijgt dan bij een eerste zwangerschap. Terwijl ik wel heel duidelijk net zoveel liefde voor dit meisje voel. Sterker nog, bij een eerste zwangerschap ben je eerst zo bezig met ‘het zwanger zijn’, terwijl ik nu vanaf het begin al besefte dat ons kind in me groeide.
En met alle heerlijke bewegingen ook de liefde. Ik ben de hele zwangerschap behoorlijk emotioneel geweest. Tranen en zorgen waren nooit ver weg. Hormonen doen rare dingen, want objectief gezien was er weinig aan de hand. Maar ook tranen van geluk en dankbaarheid. Nu genieten we nog even lekker van de rust en als ze er straks is, dan laat ik haar niet meer los. Uiteindelijk heeft zij alleen maar onze verzorging, liefde en aandacht nodig en maakt het natuurlijk niet uit dat er bruine kringen op haar plafond staan. We houden haar straks lekker dichtbij ons.