Zwangerschapsblog Irene - Maand 8 – Stressend richting m’n verlof

Nee relaxt is de timing niet, zo vlak voor de geboorte nog een fikse verbouwing doen. Alle spullen worden zo lang in de toekomstige babykamer gestald. We zijn klaar voor de grote verbouwing. Maar we horen maar niks van de aannemer.. wanneer gaat ‘ie nu beginnen? Ze blijken te wachten op goed weer, dus de boel wordt uitgesteld en mijn zenuwen stijgen met de dag.. Terwijl ik me al best gestrest voel. Qua werk heb ik iets te laat de daling ingezet. Ik ging nog volle kracht vooruit en tot mijn grote schrik zie ik dat er nog maar heel weinig echte werkdagen overblijven. Lieve hemel, zoveel te doen in zo weinig tijd, hoe ga ik dat voor elkaar krijgen?!

Als klap op de vuurpijl bleken we op bezoek te zijn geweest bij iemand die positief testte op corona. Dat was de druppel. Die avond kreeg ik een enorme zenuwinzinking. Huilen, huilen, huilen. Mijn hormonen sloegen volledig op hol. Ik voelde me angstig over wat er komen ging als ik ook corona zou hebben. Ik zag alle afspraken bij de verloskundige in het water vallen. De verbouwing zou nog verder op de lange baan geschoven worden. In mijn hoofd stortte alles als een kaartenhuis in elkaar.

Sjah, en toen bleek er natuurlijk niks aan de hand te zijn. Toch was het voor mij een signaal dat er wat moest veranderen. Dus bedacht ik een plan B voor als er helemaal geen babykamer zou komen. Ons kleintje slaapt de eerste tijd toch bij ons op de kamer. Alleen nog een commode op onze slaapkamer en het ontbreekt eigenlijk aan niks. Ik bel nog een keer naar de aannemer, die komt even langs om te kijken en stelt ons weer gerust dat áls ze beginnen de boel in no-time klaar is. Op mijn werk zet ik alles op een rij en besluit me alleen te richten op het meest essentiële. De rest draag ik over aan mijn vervangster.

Toen was het alweer tijd voor de volgende groeiecho, wat vliegt de tijd deze zwangerschap! Dit keer wel een beetje bang om een te grote baby aan te treffen, mijn buik is zo’n gigantische ballon. Overal verschijnen charmante rode strepen, mijn huid voelt alsof ‘ie elk moment helemaal open kan scheuren en na een stuk lopen, moet ik echt even op adem komen.

Maar deze echo’s zijn zeker geen straf. We werden getrakteerd op een fantastisch 4D plaatje van haar koppie. Ongelooflijk om zo’n inkijkje te krijgen in het mensje daarbinnen. We gingen aan tafel zitten en kregen de groeicurven te zien. Alles leek goed bijgetrokken, ook de hoeveelheid vruchtwater is weer normaal. Alleen haar buikomvang schoot volledig uit de curve. Daar schrokken we wel van. De echoscopiste noemt haar steevast ‘dikkerdje’.

Tenslotte is daar toch ineens mijn laatste werkdag. En hoe toevallig; ook de verbouwing start die zelfde dag. Ik rol dus niet bepaald een rustig verlof in, maar het is wel fijn om me nu niet meer op m’n werk te hoeven focussen. Waarschijnlijk viert eerst de nesteldrang hoogtij, maar hoop ik daarna toch echt m’n rust te vinden.