Groen licht

Vergeleken met week 36 voel ik mij mentaal nu weer helemaal top!
We zijn bij de gynaecoloog geweest om alles te bespreken en dit is mij erg meegevallen. Ik heb groen licht om een natuurlijke bevalling te gaan doen omdat ze in een ‘gunstige’ stuit ligt. Hier ben ik ontzettend blij mee, want mijn grootste angst was toch wel dat het een keizersnede moest worden. Het is natuurlijk niet uitgesloten dat het uiteindelijk toch een keizersnede wordt maar ik ben in elk geval blij dat ik het vaginaal mag gaan proberen.

Wat vooral ook erg prettig was om te horen dat de kleine meid het hartstikke goed doet, ze lijkt het allemaal nog prima naar haar zin te hebben in mijn buik. Hoe kan het ook anders als je lekker met je hoofd tegen de placenta aan rust.
Als verrassing gaf de gynaecoloog nog aan dat ik in het ziekenhuis gewoon mijn weeën mag opvangen in bad!!! :-)

Hoef ik toch niet helemaal mijn ideale bevalling los te laten.

Vooralsnog hoef ik ook niet ingeleid te worden en mogen we gewoon afwachten wanneer de kleine zich aandient. Langer dan 41 weken zal het zeker niet worden, dan zijn de risico’s te groot. Heel vreemd om te beseffen dat we zeker binnen vier weken papa en mama zullen zijn. Al moet ik wel zeggen dat ik hoop dat ze ergens in week 38/39 komt want lichamelijk wordt het er niet makkelijker op.

Echt een olifant...

Je moet je voorstellen dat ik vanaf 20 weken al de vraag krijg of ik niet zeker weet dat het geen tweeling is vanwege de grootte van mijn buik. In het begin was ik hier erg trots op en kon ik deze opmerkingen wel goed handelen. Echter is mijn buik dus gewoon niet meer gestopt met groeien en heb ik echt een buik waar je ‘u’ tegen zegt (ja, inclusief tijgerstrepen). Ik voel mij op het moment qua omvang ook echt een olifant.

Mijn voeten zijn enorm gevuld met vocht, evenals mijn handen. Wat maakt dat ik de hele dagen tintelende vingers heb en het een na het andere uit mijn handen laat vallen. Aan de andere kant heb ik alle tijd om het mij zo comfortabel mogelijk te maken en kom ik vooral de dag door met Netflix, het schrijven van blogs, gezellig bezoek ontvangen en zo nu en dan een welverdiend dutje ;-).

Een paar praktische zaken ben ik deze week nog goed aan toe gekomen. Zo heb ik vast de enveloppen geschreven voor de geboortekaartjes en een muzieklijst gemaakt voor tijdens de bevalling. Ow ja, de ‘nesteldrang’ was over schreef ik toch vorige week!?
Ik heb toch nog een keer de ziekenhuistassen doorgespit om te kijken of we echt alles hebben. Als excuus gebruik ik dat ik de tassen had ingepakt met het idee van een ‘vluchttas’ maar inmiddels zijn ze dus echt omgedoopt tot ziekenhuistas. Klein nuanceverschil zullen we maar zeggen.

Er wordt flink meegeleefd

Om mij heen merk ik dat veel mensen bezig zijn met wanneer de kleine zal komen. Als ik even niet reageer op de App of naar iemand bel krijg ik vaak de reactie dat ze een lichtelijke hartverzakking kregen omdat ze denken dat de baby geboren is. Mooi hoe iedereen meeleeft!

Zo liep ik deze week samen met Simon door het tuincentrum en keek een vrouw mij ineens met grote ogen aan ‘Zo, jij staat echt op ploffen, het zal niet lang meer duren’. Grappig om te merken dat de zwangerschap ook vaak een ingang is voor anderen om een praatje te maken. Elke keer als ik de deur uit ga word ik minimaal één keer aangesproken. Ik vind het reuze gezellig en denk dat ik dat nog wel ga missen. Alhoewel, wanneer we straks met de baby lopen zullen we vast ook genoeg aanspraak hebben.

Ondertussen blijven we afwachten wanneer mijn lichaam de eerste signalen geeft voor de start van de bevalling. ‘Ongesteldheidskrampen’ genoeg in elk geval maar vooralsnog geen weeën, gebroken vliezen of andere aanwijzingen dat de bevalling gaat beginnen. Elke avond wanneer ik in bed stap denk ik even van ‘zou het deze nacht gaan gebeuren?’. Ontzettend spannend maar wij zijn er klaar voor!

Tot volgende week!

Laat een reactie achter onderaan deze pagina

Liefs, Shireen