Pff, hoe lang gaat het nog duren?

Het idee dat ik vooraf had; het met je buik pronken, de baby voelen bewegen, genieten van de aandacht die je krijgt, verlof waarin je alles kunt doen waar je zin in hebt en allerlei schattige babyspullen kopen heb ik achter mij gelaten. Inmiddels ben ik dus 36 weken zwanger en eerlijk is eerlijk, nu ik zover ben denk ik alleen maar pff, hoe lang gaat het nog duren?!

Ik heb nooit eerder echt gedacht aan de ‘kwaaltjes’ die kunnen voorkomen tijdens een zwangerschap, maar ondertussen kan ik er al heel wat van de lijst afvinken. Vermoeidheid, maagzuur, bekkenklachten, veel plassen, stemmingswisselingen (hormonen), bandenpijn, slecht slapen en vocht, heel veel vocht vasthouden…

En alle zorgen die je vanaf dag één dat je weet dat je zwanger bent hebt. Voel ik de kleine wel goed(genoeg) bewegen, groeit het kindje wel goed en ga zo maar door. Ik zou het zo fijn vinden als de kleine straks veilig in mijn armen ligt. Dat ik kan zien hoe het gaat. Al besef ik natuurlijk ook dat de verantwoordelijkheid en het gevoel daarbij niet ineens minder is maar naar mijn idee scheelt het al een hoop als je je kindje kunt zien.

Soms zou ik willen dat er een klein raampje in mijn buik zit zodat ik even kan spieken hoe het gaat. Het mag duidelijk zijn dat ik het zwanger zijn in zijn geheel nogal heb geromantiseerd.

Stuitligging

Dat ik mij nu zo voel komt vast ook omdat onze kleine meid in stuit ligt en de twee draaipogingen niet zijn gelukt. Hierdoor moet ik mijn thuis-bad-bevalling waarschijnlijk gaan loslaten wat natuurlijk even schakelen is. In mijn geboorteplan (van jawel, drie pagina’s) dacht ik overal rekening mee te hebben gehouden. Echter, dit scenario kwam er niet in voor.

Met dit nieuws is er ineens zoveel meer om over na te denken en zorgen over te maken. Ga ik voor een stuitbevalling of toch voor een keizersnede? Wil ik dan ingeleid worden of toch een geplande keizersnede. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Gelukkig hebben we binnenkort een afspraak bij de gynaecoloog die hopelijk kan helpen met deze keuzes, als er al een keuze te maken valt natuurlijk ;-)

Ik merk wel dat ik een week of twee geleden nog zoveel relaxter was, ik voelde mij er helemaal klaar voor. Ik had zelfs zin in de bevalling; laat maar komen, dacht ik. Maar op dit moment voel ik mij onzekerder dan ooit. Ik ben nogal een type dat wil weten waar ik aan toe ben en wat ik kan verwachten. Nu weten we natuurlijk helemaal nog niet hoe het gaat lopen waardoor mijn stressgehalte toeneemt. Gelukkig hebben we snel een afspraak bij de gynaecoloog en kan ik al mijn vragen droppen.

Voorbereid

Ondertussen is gelukkig wel alles in huis klaar voor de komst van de baby. Met mijn moeder heb ik samen een muurschildering gemaakt in de babykamer en ben ik er niet weg te slaan!

Heerlijk ook, dat dromen bij het bedje en fantaseren hoe het straks allemaal zal zijn. Tussen de gewassen kleertjes heb ik zeepjes gelegd waardoor heel de kamer nu heerlijk ruikt. Owja, wat echt een verslaving is zijn wasbare luiers! Zoveel leuke printjes, kan niet wachten om te zien hoe dat om de babybillen zal staan. Ik moet ook wel erg lachen om Simon (partner) die continue aangeeft dat we nu toch echt wel voldoende hebben voor de baby. Drie weken geleden ging ik hier nog vol tegenin, want je kunt maar niet zeker genoeg zijn natuurlijk. Inmiddels kan ik ook nauwelijks nog dingen bedenken die echt ‘nodig’ zijn en neemt de welbekende nesteldrang af.

Toch blijft het een gek idee dat we zo’n acht maanden geleden een klein kloppend celletje op de echo zagen en dat hetzelfde celletje nu is uitgegroeid tot een echt mensje met alles erop en eraan. Ondanks alle ‘kwaaltjes’ blijft het zo ontzettend mooi en voel ik mij ook zo geprezen dat ik dit mee mag maken.

I’ll keep you posted!

Laat een reactie achter onderaan deze pagina

Liefs,
Shireen