Of ik al over anticonceptie had nagedacht na mijn bevalling. "Hij legt er maar een knoop in", had ik laconiek naar mijn verloskundige geantwoord. Dat zorgde voor een korte preek over mogelijkheden die me nauwelijks aanspraken. Na mijn vorige bevalling was ik namelijk even bang voor de metafoor: 'Een bifiworstje een lege fabriekshal in gooien', zoals sommige stellen hun post-bevallingseks betitelden. Maar niets bleek minder waar. We hingen dan wel niet in de kroonluchters, maar het was er weer. En dat was meer dan de meeste stellen om ons heen op dat gebied beleefden.

Klachten

De verloskundige tikte mee op haar computer en draaide het scherm naar me toe. De zeer geringe klachten die ik had in mijn zwangerschap: hoofdpijn, overmatige dorst, plotse gewichtstoename en olifantenoedeem waren reden voor een vermoeden van zwangerschapsdiabetes. Ik kreeg een verwijzing voor een test die dagen later inderdaad uitwees dat ik een verhoogd suikergehalte had in mijn bloed.

Ik propte de noodzakelijke ziekenhuis vervolgafspraken in één middag, om mijn collega’s niet teveel te belasten in de laatste drukke werkweken vooraf aan mijn verlof.
De verpleegkundige wees zwijgend naar de weegschaal. Ik was niet weg van de cijfers die er verschenen en probeerde mijn chagrijn te verbloemen. Toen mijn bloeddruk even later voor het eerst in mijn zwangerschap niet perfect bleek en zij zich hardop afvroeg wat daarvan de reden kon zijn, was ik het die zwijgend naar de weegschaal wees.

Voorbereid...

De gynaecoloog voorzag me een kwartier daarna in tempo van info over de walking epidural: de ruggenprik light. Ze legde me daarnaast uit dat ik, als ik moest gaan bevallen, bij aankomst in het ziekenhuis meteen een oxytocine-infuus zou krijgen ter voorkoming van postpartale bloedingen, die er bij een miskraam in 2017 voor hadden gezorgd dat ik een nachtje op de IC had mogen logeren.
De kinkhoest vaccinatie lag klaar bij de apotheek, evenals de ijzertabletjes die ik moest gaan slikken. Ze keek naar de klok en de debiel strakke planning die ik mezelf had opgelegd. Ze herinnerde me nog snel even aan de anti D injectie die ik strakjes ook nog even moest halen, omdat het kindje in mijn buik rhesus positief bloed draagt en ik rhesus negatief. De prik bevat een goedje dat de aanmaak van antistoffen voorkomt.

Ik keek naar de klok en haastte me via route 60 naar de diëtiste, die me licht geïrriteerd en met de verbale snelheid van Luuk Ikink uitlegde welke gevolgen mijn koolhydraatinname had op de groei van mijn baby. Ik at zes boterhammen per dag en was me tegen de avond vaak onvoldoende bewust van de consequenties van veel rijst en pasta die ik mezelf wel eens toestond. Ik kreeg een dieet dat niet veel afweek van mijn eigen voedingspatroon, want prima gevarieerd en gezond, maar ik moest als de donder inleveren op die verdomde koolhydraten.

Tuurlijk

Wat later, in weer een andere ruimte van het ziekenhuis kreeg ik een priksetje in mijn handen gedrukt. Het zat verpakt in een kleurrijke doos die wat weghad van een Party en Co bordspel. Of ik na drie dagen van dieet een dagcurve wilde uitvoeren, een soort party an sich als je het mij vraagt. Zelf prikken, de stand bijhouden en doorbellen. Tuurlijk. Ik ben dól op naalden, geef mee dat kekke etuitje in die prachtige doos.

Had ik er al bij gezegd dat Zoonlief bij me was deze middag? Hij gedroeg zich voorbeeldig, stelde weinig vragen of eisen en huppelde vrolijk alle poli’s met me af.

Ik besloot mijn ziekenhuismiddag met de anti D injectie die er zorgvuldig doch onvriendelijk werd in gejast. Ik voelde het stroperige goedje mijn lijf in gieren.
Tegen het einde van de dag verliet ik het ziekenhuis met een stapel aan papieren, dozen aan prikspul, vaccins en tabletten, onder mijn beide armen knuffeltjes en speelgoed met het ziekenhuislogo dat Zoonlief goedbedoeld bij elke poli in zijn handjes kreeg gedrukt, én een parkeerticket tussen mijn lippen.

Ik kwam thuis met mijn haren overeind en een moeizaam verklaarbaar gedesoriënteerd gevoel en moest even huilen. Gewoon, over alles. Man snapte dat.
De zwijgzame omhelzing die ik kreeg zorgde voor heerlijk gewoel in mijn buik. Waren het vlinders, of was het mijn ongeboren zoon? Het was me om het even.