Bevestiging - 8 weken

Voor het eerst spuugde ik dan toch de wc pot vol. Of nouja, ik hing er vooral boven. Er zat niks meer in mijn maag. De avond ervoor probeerde ik met lange tanden wat avondeten naar binnen te werken om Peter niet te beledigen over zijn kookkunsten. Maar het was vooral spanning. Het was de dag van de eerste echo. ‘Nou, het lijkt me wel een goeie bevestiging’, lachte Peter bemoedigend. Ik voelde een rare mengeling van vertrouwen en angst.

Zodra ik de hand van de vriendelijke echoscopiste schudde, viel de spanning van me af. Ze probeerde het eerst uitwendig, dacht even dat het lastig te zien zou zijn, maar binnen een paar seconden zag ik al iets oplichten in het zwarte. Ik greep Peter z’n hand vast en terwijl ze het echoapparaat stevig mijn buik in drukte, zagen we een kloppend hartje. Luid en duidelijk! We zagen zelfs twee kamertjes als twee streepjes naast elkaar bonzen. ‘Wauw’, kon ik alleen maar uitbrengen. Wat fascinerend, dit cashewnootje van bijna 1,5 cm.

De stekende pijn rechts blijkt trouwens te komen door een cyste op de eierstok waar het eitje is vrijgekomen; een corpus luteum. Schijnt vaker voor te komen en moet vanzelf knappen. Wel geruststellend dat ik dan weet waar eventuele pijn vandaan komt. Maar eigenlijk kon het me allemaal weinig schelen. Ik had alleen oog voor wat daar in het midden te zien was en zelfs al even bewoog.

Blije familie

Op de terugweg waren we euforisch en opgelucht. Die paar seconden waren toch wel even ineens heel spannend, gaf ook Peter toe. Ik had verwacht dat ik emotioneler zou zijn, maar ik was vooral heel erg blij. En ik voelde bevestiging voor wat ik al dacht dat er in mijn buik afspeelde.

Thuisgekomen pakte ik het cadeau voor mijn ouders in. Op een ingelijst A4tje heb ik de tekst ‘Dikke tût voor mijn opa en oma’ geschilderd, met daarboven de echofoto. Dit ging een hele speciale dag worden. ’s Avonds bij mijn ouders, na een tijdlang gekeuvel en geroer in de tomatensoep, kon ik de spanning niet meer aan en drukte het cadeau in hun handen. Ik zal de blik in mijn moeders ogen niet snel vergeten. Ze viel me huilend in de armen. Zo’n lang gekoesterde wens in vervulling. Mijn moeder heeft die nacht niet geslapen van de adrenaline. Mijn vader praatte druk in zijn slaap van enthousiasme.

Toen Peters moeder het cadeaupapier eraf scheurde barstte ze meteen in tranen uit. ‘Het grootste cadeau wat je me maar kunt geven!’ riep ze uit. Onze moeders hebben hier zo lang op gewacht. Alle vriendinnen intussen al oma zien worden. Bang dat het er misschien wel nooit van ging komen. Het is niet alleen ons leven dat compleet gaat veranderen, ook onze ouders zijn straks in één klap opa en oma. Een hele nieuwe fase breekt aan.

Tranen

Langzaamaan durf ik me te laten onderdompelen in de gedachte dat het dan toch echt allemaal lijkt te gaan gebeuren. En dan komen er bij mij toch ook tranen. Van geluk en liefde voor dit kleine wonder.

Hebben jullie de eerste echo al gehad? Hoe was het? Hoe voelde je je? En heb je het de opa’s en oma’s al verteld? Hoe heb je dat gedaan en hoe was de reactie?

Onderaan deze pagina (even doorscrollen :-) ) kun jij jouw reactie achterlaten.
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.