Onverwacht nieuws - 7 weken
‘Ooooohhh Irene, je hebt toch geen andere baan he?!’ vraagt mijn lieve collega verschrikt als ik haar apart heb getrokken omdat ik haar iets moet vertellen. Ik zie haar opluchting als ik haar zeg van niet. Als ik haar vraag of ze hetgeen dat ik ga vertellen voor zich kan houden, begint ze verwachtingsvol te glimlachen. ‘Ik ben namelijk zwanger’, zeg ik haar beduusd en ze vliegt me in mijn armen. Die zag ze niet aankomen. Die ochtend had ik nog van de hele afdeling een plant gekregen voor ons nieuwe huis.
Ik besef ineens dat het vrij onverwachts is voor de mensen om me heen. Terwijl zij denken dat ik nog bij zal moeten komen van een nieuw huis, is de volgende levensgebeurtenis alweer in aantocht. Het maakt het ook makkelijker. Ik vertel honderduit over hoe hard ik moet bijkomen van de afgelopen maanden, ik toe ben aan vakantie en op m’n tandvlees loop. Niemand vermoedt dat er nog een andere reden is dat ik moe ben.
Ze is de eerste die het weet. Ze moest het weten, want ik had een partner in crime nodig. Deze week stonden er vijf hectische dagen op het programma. Ik ben met haar en elf andere collega’s naar een beurs in Duitsland geweest. Vermoeiende, lange dagen op de beursvloer. Kennis opdoen, presenteren, handen schudden en bier in Duitse hoeveelheden. Ik zag er vreselijk tegenop om dagenlang te presteren met een energieniveau van 0. En daarbij onopvallend alcoholvrij de avond door te komen.
Stel je voor!
Op de eerste dag kreeg ik enorme maagpijn. Dat heb ik al mijn hele leven, maar ik vermoed dat mijn zwangerschap nu ook tegenwerkt. Mijn darmen raakten enorm opgeblazen en alles zat op slot. Het bleek een ideaal excuus om alcohol te laten staan en ’s avonds vroegtijdig m’n hotelkamer op te zoeken.
Vanaf toen ben ik extra vezelrijk gaan ontbijten en is de boel langzaam opgeklaard. Verder ben ik de dagen verrassend goed doorgekomen. Ik voel me een stuk minder moe en heb gelukkig geen last van misselijkheid. Op onze vrije middag ging ik kraamcadeautjes shoppen voor mijn vriendinnen. ‘Als je daarmee thuiskomt denkt je vriend straks nog dat je iets moet vertellen!’, lachte een collega. Stel je voor! Nee, niemand vermoedt iets.
Flapuit
We hebben afgesproken de eerste echo af te wachten voordat we het aan onze ouders en anderen gaan vertellen. Maar ik vind het echt niet leuk om het verborgen te houden. Ik vertel altijd alles aan iedereen. Wat ik voel, wat ik denk, wat ik meemaak. Ik word al zenuwachtig als iemand voor de gek wordt gehouden. Ben slecht in verrassingen, omdat ik het er toch al eerder uitflap. Het voelt nu bijna als liegen. Niet leuk.
‘Ik snap niet waarom je er niet gewoon de lol van inziet,’ zegt Peter. Hij vindt het fantastisch om à la Wie is de Mol verborgen aanwijzingen te geven. ‘En hoe gaat het met de rijstkorrel?’ vraagt ‘ie met een knipoog als ik nasi sta te koken voor ons en zijn broer. Of hij vraagt grijnzend of ik een wijntje wil. Het is ook wel heel bijzonder om dit nog even alleen met hem te delen. We fantaseren over hoe het gaat zijn en hebben lol over welke gekke eigenschappen we door zullen geven. Het is nog een paar dagen ons mooie geheim.
Hoe was dat voor jullie? Hebben jullie het nog even geheim gehouden of meteen verteld?
Onderaan deze pagina (even doorscrollen :-) ) kun jij jouw reactie achterlaten.
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.