Er zit een enorme kletsmajoor tegenover me in de wachtkamer bij de verloskundige. ‘Ze zeggen toch dat dochters de schoonheid van de moeder wegnemen? Nou, dat is bij jou niet het geval,’ zegt ‘ie vleiend tegen mij zodat iedereen het kan horen. Ik glimlach, maar weet helaas wel beter.

Lichamelijk verval

Hoewel ik apetrots ben op mijn buik, verder weinig ben aangekomen en mijn haar krult als nooit tevoren, vrees ik voor het verval na de bevalling. Ineens zitten er meerdere grijze haren achter mijn oor. Als ik er eentje uittrek, komen er 5 vriendjes voor terug. Ook blijft mijn fronsrimpel tegenwoordig net iets te lang staan en verschijnen er fijne lijntjes rondom mijn mondhoeken. In de lingeriewinkel blijk ik ineens 15 cm grotere borstomvang te hebben dan normaal. Niet zo gek dat ik steeds zo last van mijn ribben had. Mijn borsten zelf zijn ook nogal veranderd. Mijn tepels zijn veel donkerder en groter geworden. Niet sexy, ik was juist altijd zo blij dat ik dat niet had.. Soms ligt er echt een harde knobbel op mijn borst. ‘Het is net een macaronnetje’, zegt Peter lachend. En als klap op de vuurpijl zie ik de eerste groeistrepen verschijnen. In de spiegel, want ze zitten onder mijn navel - het onzichtbare gebied. Toch hoop ik snel vrede te kunnen sluiten met mijn nieuwe lichaam, voor mezelf en Peter, maar ook voor onze dochter. Ik las dat het beeld van een moeder over haar lichaam veelbetekenend is voor het beeld dat een dochter heeft over haar eigen lichaam.

Ongemakken

Met een sok en twee schoenen in mijn hand loop ik de trap af. ‘Het is zover schat,’ zeg ik beteuterd tegen Peter. Hij kijkt me vragend aan. Het moment is daar dat hij mijn schoenen aan moet trekken. Het doet teveel pijn om mezelf dubbel te flappen. Schoenen met een rits zijn al tijden favoriet.
Voor wat andere ongemakken ga ik naar de dokter. Zo heb ik al een tijd een bult op mijn voet en doet het soms pijn om erop te lopen. Daar kon de dokter helaas nu weinig aan doen en ik zal het dus nog moeten uitzitten. En omdat ik de laatste tijd slecht sliep door het maagzuur, heb ik sterkere maagzuurmedicijnen gekregen. Wat een verademing!

Gelukkig is het bij de verloskundige weer een goednieuwsshow; prima bloeddruk, gewicht, hartslag, ligging. Ook mijn ijzer is goed gestegen en ik hoef minder ijzerpilletjes te slikken. Soms heb ik last van wat menstruatieachtige krampen. Volgens de verloskundige helemaal normaal, de boel wordt daar goed klaargestoomd. Met de hematoloog bespreek ik nog eenmaal de bevalling en eventuele ingrepen bij veel bloedverlies. Fijn dat iedereen goed op de hoogte is en me het vertrouwen geeft dat het helemaal goed komt.

Opa’s en oma’s

Ongelooflijk maar waar; deze week stond ik op uitvaart nummer 4 met mijn bolle buik. De vader van een vriend van Peter. Op de begraafplaats schijnt de zon uitbundig op ons groepje mensen. Een oudere vrouw spreekt me aan dat ze het zo prachtig vindt om mij daar zo hoogzwanger te zien staan. Het blijft bijzonder dat het nieuwe leven binnenin mij wederom een helende, relativerende werking heeft op mensen in rouw. Sinds ik zwanger ben grijpt het verdriet van de familieleden me zo mogelijk nog meer aan. Een zoon horen spreken over zijn vader en hun kinderen die hun opa zijn verloren. Ik denk aan mijn eigen ouders en schoonouders. Ik heb ze zelden zo opgetogen gezien als de laatste paar maanden. Wat verheugen zij zich op deze nieuwe fase van hun leven. Mijn moeder breit en naait non-stop voor de kleine. Kleertjes, lakentjes, dekentjes, hemeltje, mobiel, stuk voor stuk prachtig. Mijn vader helpt ons in de nesteldrang door te komen klussen en schildert de hele pui voor ons. Mijn schoonmoeder vraagt me mee naar een high-tea en we kletsen over hoe Peter als kind was. Zij kan het niet laten om steeds snel een klein kadootje in onze handen te stoppen. Mijn schoonvader kijkt enorm uit naar een klein hummeltje over de vloer.

Klaar voor?

‘Ben je er al helemaal klaar voor?’ wordt mij doorlopend gevraagd. Ik weet nooit zo goed wat daarop te antwoorden. Ben je er ooit helemaal klaar voor? Voor mijn gevoel wil ik nog steeds vanalles, maar mijn to-do lijst zegt wat anders. De vluchttas is gevuld, het wiegje is opgemaakt, de aluminium kruiken zijn gecheckt, de enveloppen voor de geboortekaartjes zijn binnen. Inmiddels is zelfs ons bed verhoogd tot bergbeklimmershoogte en ligt er een matrasbeschermer onder mijn billen. Ben ik er klaar voor? Het begint er wel op te lijken, ja. Ik wacht al mijn hele leven op het moment dat ik moeder word. En ik ben bere-nieuwsgierig naar haar. Maar ondanks de ongemakken, vind ik het toch niet erg om haar nog even binnenin me te dragen, te genieten van haar bewegingen en echt tot rust te komen.

En jij?

Ben jij er klaar voor?

Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?