Druk, druk, druk... Het laatste trimester is officieel begonnen. En ik moet leren toe te geven dat het wat zwaarder begint te worden. Want deze week stond ik op een guur perron terwijl de tranen over mijn wangen stroomden.

Gas terug

Het was laat, mijn werkweek zat erop en ik begon aan de terugreis. De hele week had ik me door allerlei ingewikkelde inhoudelijke kwesties proberen te worstelen. Helaas bleef het maar doorsudderen en het lukte me maar niet om pragmatisch knopen door te hakken. Ik had de hele week ’s ochtends in de file gestaan dus ik kwam al vermoeid en verlaat aan. Aan het einde van de dag stuurde ik nog een gefrustreerde mail en vertrok ik te laat van kantoor. Half rennend met mijn dikke buik richting station voelde ik mezelf al flink zielig. Rennend de trap op, reed de trein voor mijn neus weg. Dat was de druppel voor mijn incasseringsvermogen. Ik was helemaal op. Thuis dook ik meteen in Peters armen om onbedaarlijk hard te huilen. Het was duidelijk; iets moet anders. Dit breekt me op.

Mijn leidinggevende reageerde begripvol en lief; “gezondheid voor jezelf en de kleine staat boven alles.” Ik ga nu iets meer thuis werken en m’n dagen anders indelen, zodat ik niet van die idioot lange dagen meer maak. Nog ruim vijf weken tot mijn verlof. Er moet nog veel gebeuren, maar wat niet gaat, dat gaat niet. Ik probeer het gaspedaal iets minder hard in te trappen. Voor mezelf en voor ons kleine meiske.

Alles keurig

Met de verloskundige besprak ik het medische verhaal en gaf ik aan dat ik het allemaal best spannend vond. Ze stelde me gerust en legde het verschil uit tussen bevallen bij de verloskundige en bij de gynaecoloog. Ik ben heel blij dat ik duidelijk mijn voorkeur voor de verloskundige heb uitgesproken en dat dat –zoals het nu lijkt- ook zo gaat gebeuren. Mijn bloeddruk was keurig en ik heb ook niks gehoord over mijn gewicht; ik ben nu zo’n 7 kg aangekomen. We hoorden een stevige, steady hartslag en ik geloof dat ze niet te groot en niet te klein is.

’s Avonds storm ik de kamer binnen ‘Peter, Peter! Je moet helpen zoeken!’ Hij kijkt me geschrokken aan. ‘M’n navel is weg!’ roep ik lachend. M’n navel is normaal een kuiltje, maar nu is ‘ie verdwenen. Mijn buik is zo rond dat als ik in de spiegel kijk, een zwangere vrouw terugkijkt. Ik ben er best trots op, hij is wel zoals ik zou wensen; strak, rond, naar voren en niet specifiek hoog of laag. Ik kan er gefascineerd naar kijken als ze binnenin een feestje aan het bouwen is en ‘ie alle kanten op schiet. En als ik in bed met mijn buik tegen Peters rug aan lig, voelt hij haar tegen z’n rug trappelen. Heerlijk.

Dagen in touw

In het weekend stond een vrijgezellenfeest op het program. Met als middagonderdeel; paaldansen! Dat leek me knap lastig met een bolle buik. En na een dag in touw, leek het me prima om aan het einde van de middag even te zitten en toe te kijken. Maar toen ik ze zo bezig zag, dacht ik: volgens mij kan ik dat ook! Het liefst had ik toch ook wat om die paal gedraaid. Maar helaas had ik niet echt de geschikte kleding aan en is het gebleven bij een paar heupwiegende dansstapjes. Na m’n zwangerschap toch maar ’s bij een dansclubje kijken. Hou ik het voor nu nog even bij zwangerschapsyoga en straks misschien lekker zwemmen.

Peter en ik namen beide een dag vrij voor klusjes in ons huis. Het is allemaal best veel en we willen sommige taken gewoon kunnen afstrepen. Onze woonkamer is er flink op vooruit gegaan; de eettafel werd geleverd, we hebben de eerste stoelen erbij gekocht en nieuwe gordijnen opgehangen. We hebben de commode/kledingkast, het ledikant en het wiegje in elkaar gezet. En terwijl Peter de tafel met een chemisch goedje behandelde – en ik niet in dezelfde ruimte mocht komen - heb ik de commode ingeruimd. En zo lijkt het ineens al een echte babykamer te worden! Wachtend op de nieuwe bewoner.

Nu jij!

Hoe ga jij het derde trimester in? Begin je het ook flink te voelen nu? En hoe ziet jouw buik eruit?

Laat je onderaan deze pagina jouw reactie achter?