Je lichaam weet wat je nodig hebt
De hele week heb ik al enorm zin in zuivel. Yoghurt, melk, kaas, alles is onveilig. Als ik ’s avonds door de supermarkt loop, ben ik aan het watertanden bij het zuivelschap. En nog voordat ik de 2 minuten in de auto naar huis rij, trek ik in het donker al het pak koude melk open om hem met flinke teugen halfleeg te drinken. ‘Je lichaam weet vaak heel goed wat je nodig hebt’, zegt de verloskundige. Ik ben blijkbaar flink calcium aan het leveren voor de botjes in de maak.
Tussen de beentjes spieken
We komen voor de geslachtsbepalingsecho. En wat heb ik er zin in! Bij de vorige echo’s was het ook nog spannend, maar na vorige week het hartje al te hebben gehoord, ben ik vooral enorm opgewonden en nieuwsgierig. We vonden het leuk om deze echo te plannen, vooral omdat het zo fascinerend is om een kijkje te nemen en hij mooi tussen de 12 en 20 weken-echo in valt. Het maakt ons helemaal niet uit of het een jongen of meisje is, maar denken wel dat het wat concreter wordt als we het weten. Het blijft soms nog steeds wat onwerkelijk.
Wat een prachtig beeld zo met 16 weken! We zien een haarscherp minimensje. Schitterend, die handjes die lekker rondzwaaiden, de beentjes die alle kanten op gingen. Het gezichtje fantastisch in beeld, tegen de moederkoek aan. Het mondje ging open; koekhappen! De voetjes lagen vakkundig tussen de beentjes opgevouwen. En daar wilden we nu juist even een kijkje nemen. Zodra de beentjes bewogen, doken we ertussen met het echoapparaat. En daar zagen we toch iets zitten. Ik knijp in Peters hand, ‘Een jongetje’, roepen we verheugd. De verloskundige is toch nog niet zeker, dacht eerder het tegenovergestelde te hebben gezien. Het kan ook de navelstreng zijn geweest… We blijven tussen de beentjes duiken en het van alle kanten bekijken. Het wordt bijna een perverse zoektocht naar het geslacht. Sorry kleintje, dat we je zo aan het besnuffelen zijn. De beentjes gaan weer uit elkaar en ineens is het duidelijk te zien; drie streepjes. Er zit een meisje in mijn buik! We krijgen een dochter!
Toen we weer buiten stonden, was de glimlach niet van ons gezicht te slaan. Een dochter. Wat was het prachtig. We stuiteren de straat over richting de supermarkt. Ik wil graag even roze muisjes en beschuit kopen. Kunnen we daar mooi een foto mee maken om te laten weten dat we een meisje verwachten. ‘Maar is dat niet een beetje voorbarig?’ zegt Peter aarzelend. Hmm.. misschien heeft ‘ie gelijk. Ze blijft hopelijk nog een tijd in mijn buik zitten, laten we de boel niet jinxen. We kopen roze koeken en maken er op onze manier een supermaffe fotoserie van: EEN MEISJE!
Binnen in mijn buik
Het is bizar dat ze zo haar eigen universum heeft daarbeneden. Haar eigen plekje waar ze onafhankelijk van mij alle kanten op beweegt. Het speelt zich allemaal af terwijl ik andere dingen aan het doen ben. Het lijkt alsof er wat veranderd is in mijn hoofd. Vanaf nu is het concreter, kan ik me voorstellen hoe het daarbinnen aan toe gaat. Ik leg mijn hand op mijn buik. En ik neurie en zing zachtjes voor haar. Van Peter mag ik niet meer schelden en vloeken, ze kan het allemaal horen. Ik smelt als ik merk dat hij nu ook helemaal begint te fantaseren over zijn dochter. In plaats van idiote namen die het nooit zouden worden, begint hij nu ineens serieus af en toe een naam te droppen. Volgens mij zitten we wel op één lijn.
Mijn buik wordt nu echt wat boller. En ik voel allerlei andere rare dingen. Mijn darmen zijn nog steeds rampzalig, ik heb maagpijn en maagzuur en voel me opgeblazen. Maar het is niet erg, het hoort erbij. Ik beschouw het hele zwanger zijn als een soort studieproject. Ik deel mijn lichaam nu tenslotte met ons kleintje. Hoewel ik enorm veel zin heb in zoetigheid, probeer ik gezond te eten. En vooral heel veel water te drinken. Ik moet zorgen dat ze het een beetje goed heeft in mijn buik. Ik moet nu al goed zorgen voor onze dochter.
En jij?
Weet jij al wat het wordt?
Onderaan deze pagina kun jij jouw reactie achterlaten. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.