Fruitschaal

‘En wat ben je nú aan het maken?’ vraagt Peter. Vandaag werk ik nog even aan het oortje. Ik heb ook al beenmerg gebouwd waaruit ‘ie nu eigen witte bloedcellen aan kan maken. Vorige week heb ik de placenta al afgerond. Ja, het lijkt steeds alsof ik onderuit op de bank hang, maar ik ben heel nuttig werk aan het verrichten! Ik heb al een groot deel van de fruitschaal doorgewerkt; van een granaatappelpitje, bosbes en druif, voorbij de limoen richting de pruim.

De vorige keer dat we een kijkje mochten nemen, was het slechts een cashewnootje van 1,5 cm. Ik kan echt niet wachten om nu met de termijnecho een echt minimensje te mogen bekijken. En ik hoop natuurlijk dat het ook daadwerkelijk richting een pruim gaat.
‘Stel nou dat het onverhoopt toch niet goed is he, dan ben ik echt kapot hoor’, waarschuwde ik Peter. Hij vindt dat ik niet zo moet doemdenken. Ik vind dat ik dat niet doe, maar wil het toch maar even gezegd hebben. Ik voel me zwanger, heb er een goed gevoel over, verheug me enorm op de echo én er zit ergens een greintje spanning. Je weet maar nooit.

Echo

Als we de echokamer binnenkomen, mag ik meteen gaan liggen. Ik kon nog maar net Peters hand pakken en we hadden al vol beeld! Binnen een seconde wijst ze ons al op het kloppende hartje en nog een paar seconde later horen we gedreun alsof we op een technofeest staan. Een stevige, regelmatige hartslag. Fascinerend! Ze wijst ons op de twee hersenhelften en een minimaagje en miniblaasje met vruchtwater. Slechts 5,5 centimeter en toch al zo compleet. Ik heb echt hard gewerkt de afgelopen weken!

Wat lag ‘ie heerlijk te slapen; lekker in elkaar gevouwen met een handje alsof ‘ie in z’n oogjes wreef. Voor het opmeten niet heel praktisch, dus werd er aan mijn buik geschud om ‘m wakker te maken. Met een kleine schijnbeweging dachten we dat ‘ie wakker schrok, maar hij bleef lekker doortukken. Gelukkig kon alsnog de termijn bepaald en ben ik zelfs twee dagen vooruit gezet. Uitgerekend op de verjaardag van mijn vader! Een prachtig verjaardagskado, vond hij.

Enige jammere was dat mijn placenta aan de voorkant ligt. Medisch geen enkel probleem, maar daardoor duurt het langer voordat je beweging vanaf de buitenkant kan voelen. Arme Peter, het lijkt me al zo lastig dat alles in mijn buik afspeelt. Nu moet ‘ie nog langer geduld hebben.

Na een kwartier stonden we weer buiten. Met een glimlach van oor tot oor. Wat een feest! Wat een prachtig minimensje! En het begint nu wel echt heel echt te worden. Na alle meelevende toekomstige opa’s en oma’s op de hoogte te hebben gesteld, kon ik eindelijk het grote nieuws van de daken schreeuwen. Mijn opa, vrienden, collega’s. Wat is dit leuk! Het is opvallend hoe anders iedereen reageert. En ik heb wel 20 keer, even enthousiast, verteld hoe ik me voelde, hoever ik was en wat de uitgerekende datum was.

Heerlijk om nu eindelijk openlijk zwanger te kunnen zijn! Overigens valt er nog niet echt veel te zien aan mijn buik. Het lijkt vooral een dikke blubberbuik. Gelukkig voel ik wel een rand boven mijn schaambeen uitkomen, dus zal het straks hopelijk wel wat gaan opbollen. Kom maar op met die babybuik!

En jij?

Ik ben ook echt superbenieuwd hoe jij deze periode ervaart!
Heb jij je termijnecho al gehad en hoe vond je dat? Was je net zo zenuwachtig, en daarna blij, als ik?

Onderaan deze pagina (even doorscrollen :-) ) kun jij jouw reactie achterlaten.
Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaringen en verhalen.