De positieve test!
Op 29 juli 2019 hield ik het niet meer... Ik kon niet meer wachten tot Eelker 's avonds thuis zou komen na zijn werk. Ik deed een goedkope en vroege zwangerschapstest en ja hoor... ZWANGER!!! Mijn geluk kon niet op! Toch was ik een beetje bang dat het niet zou kloppen, omdat ik al vroeg testte, maar toen we een paar dagen later een clearblue test deden met wekenindicator was ik meer dan overtuigd hoor. Ook werd ik al heel snel weer hartstikke misselijk, dus het was overduidelijk.
Nee hè, daar gaan we weer
Ik werd iedere dag beroerder en dit was echt niet uit te houden. Tijdens de zwangerschap van Liz ben ik negen maanden lang zo misselijk geweest, dus ik zag de bui al hangen. Hoe ga ik dit in godsnaam doen met al een kind in huis? Nou, met medicatie dus. Hallelujah, wat een uitvinding is dit en ik snap tot op de dag van vandaag nog steeds niet dat mij hierover bij Liz nooit iets over verteld is. Ook met deze medicatie was het niet over, maar nu was het nog te verdragen en rond de 14 weken had ik het gevoel wel te kunnen stoppen met de Emesafene en inderdaad, de extreme misselijkheid was gewoon verdwenen. Nooit had ik dit verwacht, wat een opluchting. Nog steeds was ik wel met vlagen misselijk, maar totaal niet vergelijkbaar met de weken hiervoor of de zwangerschap van Liz. Ha, dat is al één pluspunt!
Flinke migraineaanvallen
Helaas kreeg ik ook weer te kampen met flinke migraineaanvallen en veel ook. Maar ook hierbij gold dit voornamelijk voor het begin van de zwangerschap. Ik heb gelukkig niet één keer de uitvalsverschijnselen gehad als bij Liz en de frequentie werd ook steeds minder. Ook alweer harstikke fijn.
Een flinke stap achteruit
Wat betreft mijn bekken is het echter een ander verhaal. Hoe lang en hoe hard ik ook getraind heb voor een gezonder, beter en sterker lijf. Ik was nog maar net zwanger of ik knalde alweer keihard achteruit. Mede door de extreme misselijkheid kon ik natuurlijk al snel niet meer trainen bij de fysiofitness. Doordat ik al jaren niet fit ben knal ik dan ook onwijs snel achteruit en de hormonen hebben hierin helaas niet meegewerkt. Trainen bij de fysiofitness ging echt niet meer. Ik ging er steeds meer tegenop zien en heb in tranen mijn vader opgebeld. Vanaf dat moment ben ik iedere dinsdagavond met hem gaan wandelen in plaats van trainen bij de fysiofitness. Zo deed ik in ieder geval nog wat. In het begin ging dit nog best oké, maar iedere week werd dit zwaarder. Ik kon na een tijdje alleen nog met bekkenband lopen, maar goed, ik liep nog wel! Ook ging het al hoe langzamer, want ik had gewoon onwijs veel pijn, en liep ik uiteindelijk circa drie kilometer in een uur als het niet langzamer was. Toch werd het zwaarder en zwaarder en kreeg ik weer last van nierstuwingsaanvallen. Deze kreeg ik dan uiteraard tijdens het wandelen, dus daar werd alles niet prettiger op. Daarnaast ging mijn schaambeen meer en meer pijn doen en kreeg ik extreme steken onderin, waardoor ik uiteindelijk het wandelen toch ook op heb moeten geven. Maar ik ben trots op hoe lang ik het nog heb volgehouden. Al was het uiteindelijk nog maar heel weinig, ik bewoog!
Blijven bewegen
Naast het wandelen ging ik op donderdag naar zwangerfit. Ook hier kon ik steeds minder en kon ik helaas veel niet uitoefenen zoals mede-zwangeren uit deze groep, maar ik bleef wel gaan. Ook al kon ik maar een kwart en zat ik op een bal als zij stonden, ik was er nog en dat heb ik de vorige keer allemaal niet eens meer kunnen doen na ziekmelding op mijn werk. Toen was ik al veel te ver van huis.
Ik had zo graag willen genieten
Helaas zat ik echter uiteindelijk wel weer in een rolstoel 'als' ik nog buiten kwam en was het wederom een onwijs zware zwangerschap van begin tot eind, die zwaarder en zwaarder werd. Ik ben blij dat het deze keer niet exact dezelfde hel is geweest als tijdens de zwangerschap van Liz, maar ik vind het onwijs jammer dat ik wederom niet heb kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik had zo gehoopt dat na alles wat ik eraan gedaan heb het deze keer beter zou gaan, maar helaas was niets minder waar.
Nierstuwing
De nierstuwing is gelukkig wel beperkt gebleven. Ik heb meerdere keren een aanval gehad en deze waren wederom niet te doen, wat een hel is en blijft dat, maar de aanvallen zakten deze keer wel vanzelf weer af en waren korter en kwamen zeker veel minder vaak voor. Waar ik bij Liz meerdere keren ben opgenomen is dat deze keer niet nodig geweest. Gelukkig ook maar, want daar kwam het coronavirus om de hoek kijken. Dan had ik niet graag in het ziekenhuis gelegen al die tijd.
Geplande keizersnede of natuurlijke bevalling?
Dat ik echter in het ziekenhuis zou moeten bevallen stond vast, dus daar zou ik niet aan ontkomen. Uiteindelijk is Raf dan ook middels een geplande keizersnede geboren, maar tot de dag ervoor heb ik nog gehoopt op een natuurlijke bevalling. Door mijn ervaring met Liz zag ik echt vreselijk tegen een keizersnede op. Niet dat de bevalling eraan vooraf nou zo'n pretje was, maar als het had gekund had ik dit 10 keer liever zelf afgemaakt dan na een helse bevalling alsnog een keizersnede te ondergaan.
Ik wou het zo graag zelf doen
Ook al zei iedereen dat een geplande keizersnede veel prettiger zou zijn, ik bleef er tegenop zien. Ik geloofde het wel, maar ik wilde het ook gewoon onwijs graag zelf doen. Daarnaast zou het voor mijn bekken zelfs beter zijn, omdat een keizersnede nou eenmaal een zware buikoperatie is. Toch is het gewoonweg niet mogelijk geweest. Er is een sterk vermoeden dat Liz niet door het bekken paste en ik daarom op die 4 centimeter ontsluiting bleef steken. Dit was echter niet met zekerheid te zeggen, mede omdat ik toen ben ingeleid. Hierdoor bleef ik het een onwijs lastige keuze vinden, omdat ik ten eerste heel graag een keer natuurlijk zou willen bevallen, het ten tweede voor mijn bekken beter zou zijn en ik ten derde de vorige keizersnede helemaal niet prettig heb ervaren (zie vorige blog). We hadden hierom dus al wel een datum vast staan, maar met de afspraak dat ik de dag ervoor nog zou komen inclusief vluchttas etc. om te bekijken of de vliezen misschien gebroken konden worden. Helaas was dit niet het geval. De baarmoedermond was nog lang niet week genoeg.
Afwachten was geen optie
Afwachten tot Raf zichzelf zou melden was helaas geen optie, deze 39 weken en een dag uitzitten was al een hele opgave en langer had ik lichamelijk echt niet getrokken. Als ik een betere zwangerschap had gehad was ik hier zeker voor gegaan. Ook was inleiden middels een ballonnetje geen optie, omdat de kans dat het dan precies zo zou gaan als met Liz onwijs groot was. Deze ellende wilde ik echt niet nog een keer meemaken en ook de gynaecologe wilde dit niet. Vanwege deze reden, maar ook met het oog op coronabesmetting, omdat ik dan veel meer diensten zou gaan zien tijdens de bevalling en laat ik nou net uitgerekend moeten bevallen tijdens de piek van coronabesmettingen. Het zal ook eens niet... ;)
De volgende ochtend heel vroeg terug voor een geplande keizersnede dus. In mijn volgende blog lees je hoe dit verder is verlopen en hoe ik het deze keer heb ervaren.