Het vervolg
Op zaterdag 19 december kwamen we eindelijk thuis en begon onze kraamweek met de kraamhulp. Helaas was ook dit een fiasco en had ik geen kraamhulp zoals je ze vaak ziet en waar je al die heerlijke verhalen over hoort. Ik ga hier nu niet verder over uitweiden, maar misschien kan ik hier op een later moment nog een blog over schrijven.
Helaas bleef ik zowel in als na de kraamweek ontzettend veel lichamelijke klachten houden. Natuurlijk was het logisch dat ik moest herstellen na een zware zwangerschap, bevalling én keizersnede, maar de problemen bleven aanhouden.
Trotse en allerbeste vader tijdens de kraamweek!
No words needed <3
Ziektewet en solliciteren
In mijn verlof moest ik nog solliciteren, want helaas was de locatie waar ik voorheen werkte gesloten toen ik al in de ziektewet zat. Ik heb toen meerdere malen aangegeven dat ook ik een fijne plek wenste, maar dit zou allemaal goed komen. Voor mijn collega's kwam dit inderdaad goed, maar ik kwam op de stapel, want ik zat immers toch nog in de ziektewet en had nog een verlof in het verschiet. Ik zag de bui al hangen en had al aangegeven dat ik natuurlijk niet van plan was om tijdens mijn welverdiende zwangerschapsverlof te gaan solliciteren, maar dit is uiteindelijk wel hoe alles is gegaan. En dat ondanks dat ik gewoon een vast contract had en recht op een andere plek.
Kon ik wel werken?
Door bovenstaande ging ik helemaal aan mijzelf voorbij en vergat ik mezelf af te vragen of ik überhaupt al wel kon werken. Wel wist ik dat ik sowieso niet op een plek hoefde te gaan werken waar ik ook lichamelijk belast zou worden en dit gaf ik dan ook aan. Na tig gesprekken was de plek gevonden waar ik aan de slag mocht. Met veel spanning begon ik op mijn nieuwe werk waar ik ook nog ruim een half uur voor moest rijden. Dit was lichamelijk eigenlijk al veel te ver, maar ik wilde mezelf niet laten kennen en verbeet de pijn. Totdat ik thuis alleen nog maar in bed lag en helemaal niks meer kon. Het was allemaal veel te veel geweest en na een heel korte periode heb ik mij alweer ziek moeten melden. Vreselijk vond ik dit, want ik moest mijzelf nog zien te bewijzen en toen zat ik alweer in de ziektewet. Hierin was er dan ook heel weinig begrip, want niemand kende mij daar dus ze wisten ook niet hoe ik was. Mandy die juist altijd alle ballen hooghield en vol passie haar werk deed.
De leidinggevende waar ik mijn sollicitatiegesprek mee had gevoerd was een onwijs lieve en begripvolle vrouw, maar door persoonlijke omstandigheden moest zij helaas stoppen met deze locatie en kwam er een nieuwe leidinggevende. Ook deze vrouw was begripvol, maar na een paar weken werd haar een betere baan aangeboden door haar oude werkgever waardoor ook zij weer verdween. Toen kwam er een man in beeld en hier begon alle ellende. Deze man had totaal geen begrip voor de situatie en zei dat ik Liz maar naar een kinderdagverblijf moest brengen en dan zou ik ook wel kunnen werken. Dit was echter de grootste onzin, maar dit kon hij niet inzien. De spanning liep steeds hoger op en ik kon totaal niet bezig zijn met mijn herstel omdat er alleen maar gepusht werd en er geen sprankje begrip kon worden opgebracht. En dat in de zorg... Ook deze leidinggevende was er tijdelijk en er kwam weer een nieuwe leidinggevende. Deze man was echter al zo goed (of eigenlijk verkeerd) geïnstrueerd door de vorige dat ik al 3-0 achterstond en er dus geen gelijkwaardige band opgebouwd kon worden.
Geen empathie
Tussendoor heb ik in de zomer van 2016 mijn voet nog gebroken en daar kon je gelijk zien dat empathie gewoonweg niet aanwezig was voor mijn situatie die veel heftiger was dan het breken van een been, maar toen ik mijn been brak kreeg ik wel direct een kaartje met beterschapswensen. Dit is overigens ook het enige wat ik ooit heb gehoord van mijn 'collega's'. Hoeveel moeite ik ook deed, er werd letterlijk gezegd dat er geen behoefte aan was toen ikzelf bijvoorbeeld voorstelde een keer koffie te drinken om een goede band op te bouwen.
Dan maar naar de Ikea ipv Mallorca waar we zo naar uit hadden gekeken..
Helaas ging ik door het breken van mijn been natuurlijk nog harder achteruit, maar ook hierna kon ik maar moeilijk werken aan mijn herstel door alle stress rondom werk. In maart 2017 ben ik eindelijk begonnen met trainen bij de fysiofitness en ik moest echt op 0 beginnen, of zeg maar gerust -10. Ik dacht dat het nooit beter zou worden, wat was dit zwaar en ik leek wel een oude oma. Maar ik ben blijven vechten ondanks alle tegenslagen die ik kreeg. Verder bleef er druk komen vanuit het werkveld en waar ik één stap vooruit ging door mijn eigen harde werken, ging ik altijd weer meer stappen achteruit door alle stress die mij werd opgelegd vanuit het werk.
Ten einde raad
In deze tijd heb ik tig therapieën en behandelingen geprobeerd, maar gewoon niks hielp. Van rugpoli, tot mri-scans, van spuiten in het bekken, tot osteopaat. Ik kreeg alleen maar meer problemen dan dat het beter werd. Drie migraineaanvallen per week is wat ik er maandenlang voor terugkreeg. Vervolgens moest ik van het werk en de bedrijfsarts maar naar een revalidatiecentrum en werd ik gepusht om naar een centrum te gaan die zelfs helemaal niet goed aangeschreven stond. Paniek alom en ik ging me alleen maar slechter voelen. Het was niet eens mogelijk om hier naartoe te reizen, laat staan dat ik ergens heen wilde waar ze niet eens per persoon gingen kijken maar iedereen over één kam schoren. Gelukkig kon mijn bekkenfysio mij hierin helpen en heeft ze een brief geschreven waarin zij liet zien dat ik ook daar een revalidatietraject kon volgen, aangezien zij hierin gespecialiseerd zijn, een trainingsruimte hebben en ik kon naast elke week behandeling van mijn bekkenfysio en twee maal per week onder begeleiding trainen, naar een psycholoog (zij kwam bij mij thuis) en ergotherapeut. Na een hoop gezeik en gezeur is dit doorgezet. Helaas had ik echter helemaal niks aan de ergotherapeut en begreep zij totaal niks van mijn situatie. Ze was vooral bezig met zichzelf bewijzen in plaats van inleven in mijn situatie. Ik had ook helemaal niks aan haar tips, want die kreeg ik natuurlijk al jaren van mijn bekkenfysio die zeer goed staat aangeschreven. Uiteindelijk ben ik bij de ergotherapeut gestopt, aangezien dit mij alleen maar spanning opleverde. De psycholoog heeft mij wel kunnen helpen, maar dan vooral met het feit dat ik mij altijd te druk maak om wat anderen denken en vinden, want hoe ik met mijn beperking om ga was nog weinig aan bij te schaven. Gelukkig kan ik dit redelijk goed accepteren, hoe graag ik ook wil dat het anders is natuurlijk. Het is geen mindset die verkeerd staat waardoor het maar niet beter wordt.
Traject ziektewet
Verder ging ik na ruim een jaar ziektewet het spoor 2 traject in. Hierdoor kreeg ik nog veel meer stress en pijn dan ik al had. Ik moest weer opbouwen in werk wat echt totaal niet ging en ik moest ondertussen constant solliciteren, terwijl ik thuis nog niet eens een dag voor mijn dochter alleen kon zorgen, laat staan iets in het huishouden doen of noem het zo gek maar op. En ja, ik begrijp dat er regels zijn, maar volgens mij moet hier echt nodig iets in veranderen. Er moet gekeken worden naar een persoon en situatie en niet alles over één kam scheren. Door al deze spanning ging ik namelijk alleen maar meer achteruit in plaats van vooruit. Ik kon 0,0 vooruitgang boeken, want als ik in het trainen al wat vooruitgang boekte werd die weer keihard onderuit geschopt door alle druk die er van alle kanten op mij werd gelegd. Ook kreeg ik tussendoor nog nierstenen en ben ik hieraan geopereerd, dit betekende wederom terugslag en iets extra's om van te herstellen.
Een hele dikke kus van mijn allergrootste trots op moederdag in het ziekenhuis maakte alles weer goed! Hier was ik net geopereerd aan nierstenen.
Afgekeurd
Om een lang verhaal iets korter te maken ben ik uiteindelijk na ruim 2,5 jaar in december 2017 afgekeurd. En nee, ik ben helemaal niet blij dat ik ben afgekeurd, maar ik kreeg wel eindelijk de rust die ik nodig had en om mij volledig te focussen op mijn herstel.
Begin 2018 ben ik begonnen met afvallen, omdat ik eindelijk de rust had gevonden en na ruim een jaar was ik 21 kilo kwijt. Hiernaast trainde ik nog altijd twee maal per week bij de fysiofitness en ga ik nog altijd naar mijn bekkenfysio.
In twee jaar heb ik hele grote stappen gemaakt in mijn training. Ik heb kei- maar dan ook keihard gewerkt en ging hele kleine stapjes vooruit. Helaas kamp ik echter met het hypermobiliteitssyndroom en dit maakt het allemaal zo erg.
Progressie! Deze foto deelde ik tijdens mijn strijd tegen de kilo’s op mijn insta, omdat ook dit gezien mag worden.
Niet de moeder kunnen zijn, die ik wil zijn
Wat ik het ergste vind is dat ik niet de moeder kan zijn zoals ik mij had voorgesteld, want hoe hard ik al die tijd ook getraind heb en hoeveel vooruitgang ik daarin ook boekte, het is en blijft nog steeds een heel grote beperking en ik kan echt niet trainen zoals een leeftijdsgenoot of zeg maar gerust iemand van tientallen jaren ouder. Zo trainde ik een hele tijd op de vrijdagochtend wanneer ook allemaal oudere en/of bejaarde mensen aan het trainen waren. Zij zagen alleen maar hoe hard ik daar werkte en dan kreeg ik natuurlijk om de haverklap opmerkingen als 'nou, wat jij allemaal kunt kan ik niet hoor' 'zo, waarom train jij hier eigenlijk nog?' 'Nou, moet je die zien...' Maar mensen, dit was ook het enige wat ik kon en deed. Als ik iets doe ga ik er voor de volle 100% voor en als ik dat niet zou doen zou ik überhaupt nooit beter worden. Hiernaast kan ik echter nog niet eens zelf mijn boodschappen of het huishouden doen of een hele dag alleen voor mijn dochter zorgen. Laat staan een dagje weg met haar en ga zo maar door. Dus mensen op leeftijd, de meesten van jullie kunnen zelfs nog meer dan ik sinds mijn 24ste levensjaar. Ik had het heel graag anders gezien. En nee, dit is niet om zielig gevonden te worden. Maar hoe fijn zou het zijn als men eens niet altijd maar oordeelt en al een beeld vormt zonder ook maar iets over de ander te weten?
Hoe zwaar ik het lichamelijk ook heb, ik voel mij wel ontzettend gezegend met deze allerliefste dochter! Ik ben oprecht de meest trotste moeder!
Shoutout naar mijn man!
En nu vraag je je vast af: “Wie doet al die dingen dan wel die jij niet kunt?” Nou dikke vette shoutout naar de meest geweldige man op aarde. Want MIJN man is zowel kok als huisman en doet écht alles. Hij zorgt de ochtenden voor Liz, omdat hij er 's avonds niet is. Hierdoor kan ik langer blijven liggen, omdat ik het anders niet red tot aan haar bedtijd. Hij kookt in de ochtend voor ons, hij doet het huishouden, de boodschappen en ga zo maar door. Daarnaast is hij sous chef en werkt zich dus altijd tot 's avonds laat uit de naad. Dikke vette liefde dus, want wat heb ik een geluk met deze man!!! Hiernaast hebben we met dank aan mijn en zijn ouders iedere week een schoonmaakster die twee uurtjes komt poetsen.
Shoutout naar dé man die ALLES kan! Mijn man wel te verstaan, want ondanks alles zei hij op 24 mei 2019 na 11,5 jaar gewoon JA tegen mij!!!
Aan huis gekluisterd
Wat ik verder erg moeilijk vind is dat ik vrijwel altijd aan huis gekluisterd zit en mijn wereldje gewoon vrij klein is geworden. Iedereen zijn/haar leven gaat door en dat is ook logisch, maar de muren komen nog wel eens op mij af. Ik wil heel graag gezellige dingen doen, maar zoals moeders wel weten gaat dit al lastiger met een kind en dan ben ik ook nog eens altijd alleen 's avonds en kan ik niet zelf ergens naartoe en houd ik weinig vol. Ook wonen mijn vriendinnen niet om de hoek. De televisie ben ik wel een keer zat dus ik Instagram er maar lustig op los... ;)
Tweede zwangerschap
Op dit moment ben ik zwanger van ons tweede wonder. Hier zijn we zo ongelooflijk dankbaar voor! We hadden heel erg graag na ruim twee jaar een broertje of zusje gewild voor Liz, maar dit zat er gewoon niet in. Ook nu krijg ik de vraag van mensen of dit allemaal wel kan en enigszins begrijp ik de vraag, maar het zou fijner zijn als mensen niet altijd al een oordeel klaar hebben. Ik heb hier keihard voor gewerkt en ik heb alles meermaals met mijn bekkenfysio besproken. Ook zij gaf aan dat we gerust voor een tweede konden gaan en dat het niet eens zo slecht hoeft te gaan als de eerste keer, omdat ik nu natuurlijk keihard had getraind voor een sterker lichaam. Dus na ruim vier jaar mag Liz straks eindelijk grote zus worden, want wij hebben alle drie nog zoveel meer liefde te geven en dat is wat telt!
Helaas gaat het toch echt niet beter wat betreft mijn bekken in vergelijking tot mijn eerste zwangerschap en kon ik al snel niet meer trainen bij de fysiofitness, maar ik probeer nog wel iedere dinsdag samen met mijn vader een stukje te lopen. En ook al gaat dit erg langzaam en kan dit sowieso niet zonder bekkenband, ik doe het nog wel. Daarnaast ga ik naar de zwangerfit, waar ik veel dingen aangepast moet doen, maar het is in ieder geval iets.
My happy family! Hoe gekker hoe beter!
Alleen maar liefde! ♥️ Babyboy on his way”
De zwangerschap uitzitten
Nu de zwangerschap uitzitten, want ja zo voelt het door alle lichamelijke problemen helaas wel. Want wederom heb ik een onwijs heftige zwangerschap en weet ik vaak niet waar ik blijven moet van de pijn. Kwaal op kwaal stapelt zich op. Hopelijk mag hierna het herstel iets sneller gaan. Ik word misschien nooit meer helemaal beter, maar ik ga er straks ongetwijfeld weer vol goede moed tegenaan en ik hoop echt dat ik ooit weer wat meer taken kan overnemen van mijn man, soms eens iets kan ondernemen met Liz en haar toekomstige broertje en ook gewoon eens iets voor mijzelf kan doen. Werken zal ook fijn zijn, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Ik hoop dan ook dat het UWV inziet wat ik er allemaal voor doe en het er nu gewoonweg nog niet in zit. Want als ik het kon zou ik maar wat graag een dag of wat an die arbeit gaan!
Family of three soon to be a family of four!
Bedankt!
Iedereen die mijn blog helemaal heeft uitgelezen: Onwijs bedankt! Ik vind het best spannend, maar ben blij dat ik het nu toch allemaal eens heb opgeschreven. Ik merk dat ik het normaal heel snel en beknopt vertel en dat is ook logisch, ik ga natuurlijk niet constant mijn hele verhaal op tafel leggen, maar zelfs ik merk nu pas hoe heftig afgelopen jaren zijn geweest voor ons en wat voor impact dit heeft. Want ja, het heeft echt letterlijk mijn leven op de kop gezet.
Ik ben benieuwd wat jullie van mijn blog vinden en ik hoop dat jullie geïnteresseerd zijn in nieuwe blogs. Wat zouden jullie nog graag willen weten van mij? Vinden jullie het leuk om bijvoorbeeld te lezen over onze bruiloft van afgelopen jaar? Uiteraard met een hoop foto's!
Veel liefs Mandy
_Wil je meer lezen en zien van Mandy? Volg haar dan op Instagram!_