Mijn naam is Vivian, 27 jaar en wonend in Enschede samen met mijn vriend Nody, poes Saar en hond Cosmo. Samen wachten wij met smart op ons eerste wonder, onze zoon, ons zonnekind. Begin juli verwachten wij onze zomerbaby. Verder ben ik werkzaam als pedagogisch medewerker op zowel kinderdagverblijf als BSO. Werk dat ik met veel liefde en passie doe.
Onze weg naar dit grote geluk
Wellicht leuk om jullie gedeeltelijk mee te nemen in onze weg naar dit grote geluk. Want dat het geen standaard gegeven geluk is wat zo ergens vandaan geplukt kan worden, dat moge duidelijk zijn en daar zijn wij ons dan ook zeer van bewust.
Een grote wens
Onze wens was groot, ons eerste kindje puur uit liefde. We waren samen dan ook meer dan klaar voor deze stap en verheugden ons er ontzettend op om uit te mogen breiden naar een gezin van drie. We fantaseerden, we brandden meerdere kaarsjes in de allermooiste kerkjes thuis en tijdens vakanties, we hielden moed, we hielden hoop en we gaven niet op. Dat die ene simpele weg ons niet naar dat geluk leek te leiden was lastig, soms pijnlijk. Maar het kon. Er waren meerdere wegen om te bewandelen.
Toen was daar dat moedergevoel
Na het welbekende jaar deden we dat dan ook. We werden doorgestuurd, daar waar je op zo’n moment alles even uit handen geeft, je hoofd even leeg maakt en je erop vertrouwt dat daar de oplossing of juist het probleem gevonden wordt. Er werd gepraat, onderzocht, ideeën opgesteld en uitgewerkt. Zo gezegd, zo gedaan. Maar nog voordat dit alles een werkelijke werking zou kunnen krijgen was daar dat oergevoel, dat moedergevoel dat ik haast niet meer durfde te geloven en al helemaal niet meer op durfde te vertrouwen. Want hoe vaak was ik daar inmiddels wel niet door teleurgesteld? Maar toen ook hij er op begon te hameren om toch maar eens te kijken of het niet.. Moest ik er misschien toch maar aan toegeven. Het gevoel was er immers niet voor niets, toch?
De zenuwen gierden door mijn lijf
Het was donderdagavond en daar ging ik. Wat normaal een doodnormale Kruidvat test was werd nou een Clear Blue met tijdindicatie. Als het dan werkelijk zo was wil ik het ook exact weten. Maar wanneer doe je het dan? De durf was er haast niet. Het weekend stond voor de deur, waarin hij een weekend naar Kroatië zou gaan en ik dus alleen thuis was. Nee, die spanning kon ik niet aan. Ik moest dus wel. Nu of toch met ochtendurine? We wisten het nog te rekken tot de volgende ochtend. Echt lekker geslapen is er die nacht niet. Maar daar was dan eindelijk de wekker. Voor hem om het vliegtuig te halen, voor mij voor een werkdag. Het leek een doodnormale vrijdag, maar dat was het allesbehalve. Ik werd kotsmisselijk, de zenuwen gierden door mijn lijf. Waarom? Dat had ik toch anders nooit. Oké, klaar ermee. We moesten het maar gewoon doen, normaal doen, het was tenslotte toch vast niet zo. Goed, daar gingen we. Urine op de test, timer aan en ondertussen maar vast even een warme douche. Niet dat dit bevordelijk was voor mijn misselijkheid. Maar ik moest iets om de tijd te doden.
Zijn ogen spraken boekdelen
Het alarm ging, er snelde iemand de trap op die hetzelfde geluid hoorde als ik. Nou goed, wie draait ‘m om? Jij! Klonk er tegelijk. Dat gaat dus niet hè, gompies. Oké, jij doet het, het zal toch wel niet zo zijn zei ik nog. Goed, hij pakte de test en draaide hem om. Ik keek maar even weg. Was ik wel klaar voor weer een teleurstelling? Waarom deden we dit ook alweer? Het raasde allemaal in een split second door mijn hoofd. Maar met dat ik dat allemaal dacht bleef het stil daar aan de andere kant van de badkamer. Ik moest weer landen, back to reality. Euh, lief? Wat staat er? Er staat.. zwanger! Heh? Hou toch op. Niet leuk dit. Hij bleef stil. Ik bleef kijken, naar hem, zijn ogen spraken boekdelen. Zijn blik was ook vol ongeloof, hij was eerlijk, het staat er echt. Het stond er zeker, meer dan. Zwanger 3+ verscheen er op de display. Daar konden we zeer zeker niet omheen en daar wouden we ook voor geen goud meer omheen. Dit was van ons, helemaal van ons, het was ons gelukt! Zonder dat andere pad, zonder alle andere paden die we mogelijk nog kregen. Gewoon op ons eigen pad naar geluk heeft dit kleintje ons als papa en mama gekozen. Want dat gingen we worden samen, ouders!
We zijn meer dan klaar voor hem
En dat allemaal is inmiddels alweer 35 weken geleden. Maar het voelt nog maar zo kort geleden. Je leeft zolang toe naar hét moment en als het dan ineens daar is vliegen de weken aan je voorbij. We zijn inmiddels meer dan klaar voor hem, hij zal komen in een warm nest waar hij omringt gaat worden met zo ongelofelijk veel liefde. Zowel van ons als van alle mensen om ons heen. Hij is onze grootste trots, ons grootste geluk. Nu al. En we kunnen niet wachten hem in onze armen te sluiten.
