Onze eerste weken met Boaz

Leuk om over de bevalling te vertellen? Wellicht. Moet ik dan zomaar alle details van top tot teen online gooien? Wellicht. Ik voel er tot op heden nog weinig voor. Niet dat ik de bevalling als iets negatiefs heb ervaren, zeker niet! Maar wel als iets heel intiems. Iets van ons als gezin, iets wat niet gelezen hoeft te worden door een ieder die deze link aanklikt. Niks persoonlijk, gewoon gevoel. Tikje hormonen, tikje moederhart.

Hoe wij deze eerste weken ervaren met Boaz, vind ik wel weer leuk om met jullie te delen. Want laten we het vooral open en eerlijk houden, het heeft z’n plussen en ook zeker z’n minnen. Je hebt een onvoorwaardelijke liefde ontwikkelt in korte tijd die je nog niet kende, die liefde zorgt er voor dat je alles doet en dat het je lukt om door te gaan, ook na tig gebroken nachten.

Laat ik voorop stellen dat we weinig te klagen hebben, Boaz is een heerlijk ventje. Hij slaapt, hij drinkt, hij poept en plast, hij huilt, hij zet z’n oogjes in de meest scheve stand en kijkt je graag aan met z’n gespleten Bambi ogen. Na één zo’n blik ben je alles van de nacht ervoor alweer vergeten. In één klap. Want hij, dat is tenslotte waarvoor je dit allemaal doet.

Waar doel ik nou op? Zijn krampjes. De ene baby heeft het amper en de andere baby heeft het extreem. Om Boaz nou in dat laatste hokje te zetten voelt ook niet goed. Want wat is extreem? Maar laten we zeggen dat hij behoorlijke pieken heeft. Pieken als in, huilen, schreeuwen, krijsen, ontroostbaar. En wat kan je je dan als ouder machteloos voelen. Alles wil je doen, alles wil je geven, maar niks lijkt te helpen. Ja, even, for a split second. Je wiegt hem op je arm, toch weer rechtop, je sust hem, je zingt liedjes voor hem, je loopt heen en weer, je praat met hem, je troost, je knuffelt, je kust, je straalt je liefde. Dat gaat een halfuur, dat gaat een uur, dat gaat ander halfuur, dat gaat twee uur. Op het laatst breekt je moederhart en huil je zelf het liefste mee. Ook als je weet dat dat averecht werkt. Want, een baby voelt jou nog meer aan dan jij zelf, en we weten allemaal dat hij daar alleen maar meer door overstuur kan raken. Ja, we weten het allemaal. Elke moeder denkt het. Maar houdt het maar eens vol.

Machteloos

Als dat dagen achter elkaar het geval is. Wat eerder alleen ‘s avonds een ‘piekje’ was zoals we het in week 3 nog grapten naar elkaar. Zijn die piekjes nou verspreid over de gehele dag. Ochtend, middag, avond, nacht. Het valt niet meer te pijlen. Het komt wanneer het komt en het ergste is het voor hem. Je ziet dat hij pijn heeft maar je hebt geen idee meer wat je kan doen. Om je heen hoor je, het hoort erbij. Alle baby’s hebben het. Ja, alle baby’s hebben het. Maar dat maakt je gevoel naar hem niet minder om hem te ontzien van de pijn.

Je probeert van alles, de dr. Brown fles, Sab Simplex druppels. Het staat allemaal klaar voor elke voeding. Het onderdruk de krampjes iets maar geheel weg waren ze niet. Kan dat ook überhaupt vraag je je af? Maar wanneer het in week 4 alleen maar erger lijkt te worden in plaats van minder dan maak je een volgende stap. De osteopaat. We bellen en we kunnen een paar dagen later terecht. Fijn. We zijn een stapje verder en krijgen hulp van iemand die weet waar hij het over heeft. Wij vervullen de rol ouders immers ook nog maar 4 weken, dus echte profs kunnen we elkaar nog niet noemen. Die behandeling is nou twee dagen geleden en wat ik daar zag was bijzonder. Hij masseerde Boaz op verschillende plekken en het enige wat ik zag was ons mannetje geheel ontspannen. Het emotioneerde me hem zo te zien, deels hormonen, maar ik hoopte zo dat we hem op deze manier konden helpen. Dat hij zich deels begrepen voelde. Als dank van dat bezoek kreeg ik bij thuiskomst de meeste volle poepluier die hij ooit geproduceerd had in die 5 weken. Maar mij hoorde je niet, ik dacht alleen maar, laat het je helpen schat.

De allerhoogste piek

Die behandeling is nou twee dagen geleden en we hebben in die twee dagen de allerhoogste piek bereikt in al die 5 weken. De emoties die ik de laatste twee dagen voel lieten mij schrijven, het moest eruit en dit leek me de juiste plek. Want wij zijn niet de enigen die dit meemaken, die zich zo machteloos voelen wanneer je je eigen baby niet meer troosten kan. Het mag best benoemd worden dat ouderschap niet altijd leuk en makkelijk is. We mogen best eens uitspreken dat het soms hartstikke ruk is en dat je het even niet meer weet. Dat mag, dat is normaal. We zijn ook maar mensen. Dat hoort bij ons. Daarom schrijf ik dit. Om dat besef maar weer eens te laten landen.

Maar aan het einde van dit alles, begin je elke dag weer opnieuw met opnieuw die onvoorwaardelijke liefde. Want geen liefde is sterker dan voor je kind. En dat is het enige dat telt, liefde is het beste medicijn. Zo geborgen als hij zich altijd heeft gevoeld in mijn buik. Zo geliefd is hij buiten mijn buik. En die liefde, van zowel papa als mama, zijn het belangrijkste tijdens zijn ‘pieken’. Dus twijfelen hoeft niet, wij doen alles wat we kunnen voor jou. Want wij zijn je ouders. Die ook maar wat doen, maar die wel elke dag weer opnieuw hun best doen. Voor jou. Onze liefste Boaz baby.

Meer van Vivian lezen? Bekijk haar blogkanaal of Instagram.