Deel 1 gemist? Hier lees je de blog terug.
De laatste buikfoto
De laatste buikfoto’s op 27 maart 2020 om 06.28 uur, vlak voor vertrek naar ZGT Almelo.
Een verstrooide verpleegster
Eerst moesten we nog even wachten in de wachtkamer voor de geboorteafdeling en toen we uiteindelijk werden opgehaald was dit helaas door een nogal verstrooide verpleegster. Jep dat hebben wij weer hoor… Nou, daar gingen we dan. Ik heb eigenlijk geeneens zin om dit allemaal op te schrijven, maar anders hebben jullie nog geen eerlijk beeld van mijn bevallingsverhaal. Want ja, ook dit hoorde daar allemaal bij.
Eerst aan de CTG
Nou goed, eenmaal op de kamer was Annie (niet haar echte naam, maar om die hier nou neer te zetten is ook niet zo netjes) al zo onduidelijk als maar kan. We hadden geen idee hoe het allemaal in zijn werk zou gaan en ik moest het allemaal zelf maar vragen. Uiteindelijk bleek ik dus eerst aan de CTG te moeten. Uitkleden en op bed. Uh, helemaal uitkleden of wat is nou de bedoeling? Ja dus, helemaal naked. Als mevrouw dan ook ff opschoot en me op mijn gemak zou stellen. Nou nee hoor. Of ik nog even naar de wc mocht. Ja snel dan! Uh oké. Voor ik eenmaal aan de CTG lag waren we alweer ik weet niet hoe lang verder, want Annie had geen idee hoe het allemaal werkte. Ze was constant aan het prutsen en zat maar wat in zichzelf te mompelen, ik werd er al helemaal kriegelig van. Toen ik echter aan de CTG lag kon ik door mijn zware lichamelijke problemen de houding niet langer volhouden. Hierdoor werd het hartje van Raf even niet meer goed gemeten, maar nee dat was volgens haar allemaal niet zo. Tot er een verloskundige binnenkwam en zei dat het allemaal niet goed ging. Dat er dalingen werden waargenomen en wat er toch aan de hand was. Het antwoord van Annie was dat dit niet van mijn CTG was. Uh ja zeker wel zei de verloskundige die al merkbaar geïrriteerd was, maar Annie hield voet bij stuk en kwam er verder ook niet uit om het goed uit te leggen. Beste Mandy, die eigenlijk ‘de patiënt’ was heeft het toen dus maar even uitgelegd, ik ben immers de ervaringsdeskundige. Niet dan? :P
Daar kwamen de waterlanders
Ook het infuus prikken was geen succes. Prik maar raak voor een knaak moet ze gedacht hebben, want buiten dat ze me zeer deed was er geen resultaat. Uiteindelijk, na een hoop gepruts, besloot ze toch de verloskundige maar te bellen. Die hoefde maar één keer te prikken en voilà! Ook nam zij wel de tijd voor mij en kletsten we even over Liz. Uiteraard kwamen hier de waterlanders, want wat vond ik het spannend. Ik zag al vreselijk tegen de keizersnede op door mijn eerdere ervaring en dan nu ook nog eens tijdens de coronacrisis. Tel daarbij op dat ik lichamelijk helemaal op was en het enige lichtpuntje waar ik zo naar uit had gekeken nu ook niet door kon gaan. En dat was dat Liz meteen haar broertje zou ontmoeten zodra hij geboren was. De hele zwangerschap hadden we hier samen zo naar uitgekeken en dit elke keer als lichtpuntje gezien en toen BAM coronacrisis. Daar kwamen de waterlanders, maar het was ook heel fijn om daar juist nog even over te praten met iemand die er zoveel begrip voor had. Hierna vertelde ik uiteraard vol trots hoe we het nu hadden opgelost en hoe goed Liz hier mee omging, hoe jammer ze het ook vond. Zodra haar broertje geboren was zou zij alsnog de eerste zijn, alleen dan via beeldbellen!
Tussendoor moesten we ook nog verhuizen naar een andere kamer. Ik heb geen flauw idee meer waarom, maar wat ik nog wel weet is dat Annie nog zei “dan hoeft hier ook niks schoongemaakt te worden.” Nou uh dat lijkt me wel, want ik ben hier al naar de wc geweest. Oh ja, dat was ze dus alweer vergeten.
Toen was het zover
Toen alles wat besproken moest worden was besproken was het zover, op naar de OK. Eelker kreeg een mooi pakkie aan en daar gingen we dan. Hier werden mij weer een hele hoop vragen gesteld waaronder of ik ook ergens allergisch voor ben.. Ik kan niet tegen een bepaalde stof uit de plaatselijke verdoving bij de tandarts. Hier heb ik een keer een heel nare reactie op gehad en hierover is al uitgebreid contact geweest tijdens een voorgesprek ivm de keizersnede. Van Annie mocht ik dit echter niet nog een keer benoemen, want nee dit was niet relevant. Nou, dat was het dus wel, want het gaat om het stofje adrenaline en die zouden ze dus eventueel nodig kunnen hebben. Dat werd haar gelukkig dus ook nog wel even duidelijk gemaakt.
Nu werd het toch wel heel spannend
Uiteindelijk na heel wat herhaalde vragen (omdat dit nou eenmaal heel belangrijk is) was het zover en gingen we dan echt naar de ‘place to be’. Met de coronagekte toch een heel gekke gewaarwording, met allerlei afschermingen en bijgebouwde ruimtes, maar gelukkig gingen wij eigenlijk naar de meest steriele plek waar we maar konden zijn. Pfff, nu werd het toch wel heel spannend hoor. Ik had tot de avond hiervoor nog zo gehoopt op een natuurlijke bevalling. Natuurlijk had ik rekening gehouden met de geplande keizersnede, maar ik had het gewoon heel graag anders gezien. Helaas was dit gewoon niet mogelijk, dus hoppatee. Jens die ruggenprik er maar in.
Mijn bloeddruk vloog onderuit
Nou, dat was wel even een dingetje. Ik bleef natuurlijk rustig zitten, maar het ging niet helemaal goed, dus het duurde even voor ze het gevonden had en dat was wel even gevoelig kan ik je vertellen. Hierna vloog mijn bloeddruk met een vaart onderuit waardoor ik me even heel erg naar voelde. Ik herkende dit van de vorige keer, maar deze keer vond ik het onwijs prettig hoe er met mij om werd gegaan. Ook al probeerde ik het tegen te houden, het werd me allemaal even te veel en ik begon te huilen. Ze gaven aan dat dit allemaal heel normaal was en dat ik me absoluut niet aanstelde. Ze bleven tegen me praten en dat was zo fijn dat ik me al snel weer beter voelde. Toen alles weer oké was vroegen ze me of ik er klaar voor was en dat was ik! Hij moet er toch uit!
Wat een wereld van verschil
Daar gingen we dan en wauw! Nu ik dit typ staan de tranen me weer in de ogen, maar dit keer van geluk. Ze gingen heel rustig te werk, konden overal de tijd voor nemen en er werd constant met mij gekletst. Ik voelde me echt op mijn gemak. Ze wisten natuurlijk dat ik de vorige keer ook echt nog pijn heb gevoeld tijdens de ingreep dus ze gaven ook aan wat er gebeurde en wanneer ik eventueel wat meer zou kunnen voelen. Nou, niet dus! Ik heb dit keer serieus niks gevoeld! Het was zo’n wereld van verschil!!! Natuurlijk voel je getrek, maar geen pijn! En dat was de vorige keer wel degelijk anders. Hierdoor kreeg ik steeds meer rust in mijn lijf en was het zo’n speciaal moment toen Raf werd geboren. Wauw, echt wauw!!! Wat was dit een mooie en fijne ervaring in tegenstelling tot de bevalling van Liz! Wat ben ik de mensen van het OK-team dankbaar! Want echt, door jullie kan ik er deze keer op zo’n fijne manier op terugkijken! DANK JULLIE WEL!!!
Daar ben je dan eindelijk knappe Raf! Na wederom een vreselijke zwangerschap werden we beloond met ons tweede grootste geluk, wat een wonder weer!!!
Raf werd bij me gelegd en ik voelde me de gelukkigste moeder op aarde! Wat was dit fijn!!!
Daar kwam ze weer
Maar daar kwam zuster Annie weer om de hoek kijken hoor… Ze ontnam ons eigenlijk ons geluk, want het eerste wat ze zei was: “Hmm, weet je wel zeker dat je 39 weken was?” “Hij lijkt wel prematuur…” “Nou, hij gedraagt zich echt niet als een baby van dat aantal weken” en zo ging ze nog wel even door. In het begin dacht ik, ‘mens dram niet zo’, want als ik één ding weet van mijzelf is het wel dat mijn moedergevoel klopt en ik alles heel sterk aanvoel. Maar doordat ze maar doorging werden wij natuurlijk ook een stukje meer onzeker…
Ongestoord genieten
Eerst moest ik natuurlijk nog naar de uitslaapkamer en toen Annie even weg was kon ik weer ongestoord genieten van mijn kleine schatje. Wat was ie mooi en lief en en en!!! Wat een wonder! En ook de mensen die hier bij mij kwamen (ik weet echt niet meer wat ze allemaal waren van beroep) waren onwijs lief en behulpzaam. Ik kreeg een lekker raketijsje en zodra mijn gevoel meer terugkwam mocht ik weg. Dit duurde overigens wel even, maar dat vond ik nog niet zo’n probleem, ik had Raf immers lekker bij me. Dit was eerst echter nog niet het geval en toen miste ik Raf en Eelker wel degelijk, maar die werden na een tijdje gelukkig opgehaald. Ze zouden Raf kleertjes aan doen en dan terugkomen, maar die beste Annie vergat voor het gemak maar even dat dat was afgesproken. Gelukkig vond iemand bij de uitslaapkamer het ook te lang duren en haalde mijn twee mannen voor me op.
Samen met mijn kleine grote trots op de uitslaapkamer.
Toen werd het teveel
Eenmaal op de kamer begon Annie natuurlijk meteen weer en op dat moment werd het me allemaal even teveel. Ik had vanaf het begin aangegeven wat het allerbelangrijkste voor mij was en dat was dat Liz haar broertje zou zien en hier ging zij totaal aan voorbij. Ze negeerde het en maakte ons eigenlijk alleen maar bang. Ze begon over hartproblemen en moest toch echt de kinderarts er weer bij halen en ik moest maar wachten… Toen de kinderarts er bij kwam en vroeg of er hartproblemen voorkwamen in de familie brak ik. Het werd me allemaal te veel en het goed onder woorden brengen lukte even niet, wat natuurlijk logisch was na dit alles. Maar wederom kwam Annie door de bocht met een felle opmerking dat dit heel belangrijk was en weet ik wat ze allemaal zei. Alsof het mij niet wat interesseerde… Bah, weer geen fijne start. Ik had zo geen zin in dit gezeik en ik wilde zo graag Liz bellen. Vervolgens moest ik echter mijn moeder gaan bellen (voor zij überhaupt wisten dat Raf al geboren was) met de vraag wat mijn oom ook alweer precies had qua aangeboren hartafwijking… Uh ja gek hè dat ik even de kluts kwijt ben, aangezien we hadden afgesproken dat zodra ik zou bellen Liz op zou nemen. Ik had dus even geen idee meer hoe we dit gingen regelen, want ik wilde natuurlijk Liz niet laten schrikken.
Uiteindelijk na een paar appjes en telefoontjes nam mijn moeder de telefoon op en heeft Eelker het met haar besproken. Voor haar dus ook heel vaag, onduidelijk en stressvol, want ook zij had geen idee wat er allemaal aan de hand was. Hierna heb ik de film even niet meer helder. Volgens mij heeft de kinderarts ons de tijd gegund, na Raf nogmaals heel goed te hebben onderzocht, zodat we eerst even Liz konden bellen. We waren immers al uren verder en Liz wist nog van niks. Dit gesprek was zo fijn, Liz reageerde zo leuk en we hebben even heerlijk kunnen beeldbellen.
Weer verhuizen
Hierna moesten we met bed en al weer verhuizen. Dit keer naar de neonatologie waar Raf allemaal plakkertjes op zich kreeg en aan de monitor ging. Zijn saturatie was echter perfect en na een paar uurtjes (waar we overigens heel fijn werden behandeld) konden we gewoon weer terug naar de gewone geboorteafdeling. Wat er nou aan de hand was? Raf had vocht in zijn longetjes en hier had hij natuurlijk wat last van, maar niks om ons zorgen over te maken. Gelukkig maar.
Met de plakkertjes nog op zich, maar alweer lekker in papa’s armen.
Wat een paniek
Raf was door bovenstaande wel wat onrustig en je hoorde hem constant. In de nacht moest Eelker zelf de wekker zetten voor het volgende flesje en vlak voor die tijd schrok ik na een hazenslaapje weer wakker (ik kon ondanks slaapmedicatie maar niet slapen door alle adrenaline. Ik was doodmoe, maar schrok constant wakker van elk geluid). Ik vroeg Eelker hoe laat het was en zei dat ik Raf helemaal niet hoorde. Eelker werd wat gedesoriënteerd wakker en sprong op. Voelde aan Raf zijn gezichtje en het enige wat hij zei was: “hij is helemaal koud!” We raakten allebei in paniek, maar uitten dit beide op een andere manier. Ik stelde duizend vragen en Eelker reageerde nergens meer op. Ik begon te huilen en drukte op de knop, maar ondertussen kon ik me niet bewegen van de pijn. Eelker en de dienstdoende verpleegkundige van die avond hadden mij op mijn zij gedraaid, omdat ik me iedere keer verslikte in mijn maagzuur waardoor ik begon te hoesten en dit deed ongelooflijk zeer aan mijn wond. Nou, doordat ik dus vervolgens op mijn zij had gelegen had ik nog veeeeeel meer pijn en ik kon met geen mogelijkheid weer zelf terug op mijn rug draaien. Door het huilen ging alles natuurlijk nog veel meer pijn doen, maar ik dacht echt dat Raf was overleden. Man, wat een paniek. En ja, dit kwam allemaal door die beste mevrouw Annie die ons zo bang had gemaakt. Uiteindelijk was er gelukkig dus helemaal niks aan de hand, maar had Eelker zijn wangetje gevoeld in plaats van zijn nekje en ging het juist beter met hem waardoor hij dus inderdaad rustiger sliep ipv dat je hem constant hoorde door de vocht in zijn longetjes.
Na deze dag en nacht hadden we gelukkig een paar heel fijne verpleegkundigen die ten eerste precies wisten wat we bedoelden als we over Annie vertelden en die ook echt de tijd voor ons namen. De stress viel van onze schouders af en het genieten kon beginnen…
Wat een knapperd hè! Hier was Raf 1 dagje oud <3
De naweeën en aanvalspijn
Wat betreft de wondpijn. Dit blijft gewoon een vreselijke pijn, maar ik kon deze keer wel eerder het bed uit. Je moet niet zien hoe en de eerste keer was echt de hel, maar ik flikte het wel! Het verschil met de vorige keer was naar mijn gevoel dat de wond misschien minder heftig was (met een geplande keizersnede wordt er meer getrokken/gescheurd, omdat er uiteraard meer tijd is en dit is beter dan alles open te snijden/knippen), echter had ik veeeeeel meer last van de buikspieren. Het voelde echt alsof ik finaal in elkaar getrapt was en ik moest echt iedere keer naar adem happen. Wat was dit naar. Gelukkig werd dit na een kleine week langzaam beter, maar poeh wat was dat een heftige week. Verder kreeg ik in het ziekenhuis nog ontzettende aanvalspijn. Ze hadden eerst geen idee wat het was, maar dit bleken naweeën te zijn. Nou, die naweeën op zich kon ik ook prima verdragen, maar door de wond van binnen ging ik echt kapot. Het valt niet uit te leggen hoe zeer dit deed, maar wat een afschuwelijke dag en nacht is dit geweest. Gelukkig zakte het hierna langzaam af en kon ik weer verder met genieten, want zonder gein… Tijdens die pijn kon ik Raf niet eens vasthouden en moest ook gewoon niemand in mijn buurt komen. Niks hielp ook gewoon en zelfs het net-onderbroekje (of hoe je dit ook mag noemen) kon ik dan niet op mijn huid verdragen……
Eindelijk compleet
Vrijdag 27 maart om 9.45 uur is Raf geboren en maandag 30 maart konden we naar huis. Althans… ik kon in een rolstoel zitten en met moeite de trap op thuis om daar in mijn eigen bed verder te herstellen. Dan konden we ten minste EINDELIJK compleet zijn en wat was dat fijn! Het allermooiste moment was daar. Liz ontmoette haar broertje voor het eerst! Dit was zo onwijs bijzonder en hebben we natuurlijk ook op film vastgelegd. Mocht je dit nog niet gezien hebben, ga dan naar mijn insta-pagina @mandyandthekids. Daar vind je het filmpje heel gemakkelijk bij mijn IGTV! Vergeet niet alvast de zakdoekjes paraat te hebben… ;)
De meest trotse zus die net haar broertje heeft ontmoet en voor het eerst mag vasthouden, gelukkiger dan dit krijg je ons allemaal niet!