Bevalplan
Ik schreef niks op in mijn bevalplan. Hoe kon ik vooraf bepalen hoe mijn bevalling moest verlopen. De enige keuze die ik had gemaakt was dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen, omdat mijn moeder haar zwangerschappen niet soepel zijn verlopen. Dat was mijn referentiekader en deze keuze gaf rust. Ik merkte dat deze keuze ook rust gaf bij mijn ouders.
Zondagmiddag
We kregen vrienden op bezoek. Mijn vriend vroeg me om nog even mee te gaan voor wat boodschappen. Ik vond het heel gezellig dat vrienden langkwamen, maar merkte ook dat ik behoorlijk moe was. Ik treuzelde wat en toen ging de bel. Er stond een vriendin aan de deur met een schaal eten. “Huh, wat doe jij hier” was haar reactie. Mijn vriend riep vanuit de achtergrond dat ik aan het treuzelen was en het niet was gelukt me mee uit huis te krijgen.. “Typisch jij” was haar reactie.
Voor diegenen die het nog niet doorhadden, ik werd door mijn vriendinnen verrast met een babyshower. Ze stonden allemaal op een andere hoek van de straat te wachten totdat wij boodschappen zouden gaan doen. De meiden versierden het huis, hadden veel te veel lekkere hapjes gemaakt en ik kreeg een hele stapel cadeaus voor onze kleine man. 22:00 uur ging de laatste vriendin de deur uit en ik ging meteen naar bed.
34 weken
Misschien voor sommigen herkenbaar, maar vooral de laatste weken snurkte ik enorm. Mijn vriend werd er zo gek van dat hij vaak, als ik net in slaap was gevallen, zijn kussen oppakte en naar het logeerbed op zolder vertrok.
Om 03:00 uur werd ik wakker. Ik moest plassen, heel nodig! Ik rolde uit bed en voelde het vocht al langs mijn benen lopen. Ik snelde naar de badkamer en daar besefte ik meteen dat het geen urine was. Daar stond ik dan te druppelen op de badkamervloer.
Heel even voelde ik een paniek opkomen, maar keek naar mijzelf in de spiegel en ging rationeel meteen een aantal zaken in mijn hoofd nalopen. Ik voelde geen pijn dus de paniek was nergens voor nodig dacht ik. Met een handdoek tussen mijn benen fotografeerde ik het vocht, als bewijs dat het helder was. Omdat het druppelen niet meteen stopte liep ik naar zolder. Ik maakte mijn vriend wakker omdat ik wel wat hulp kon gebruiken met opruimen. Ik spoelde me even onder de douche af en wilde weer in bed stappen.
“Jij moet de verloskundige bellen”, zegt hij ineens. Jij bent nog geen 37 weken en ik lees net op internet dat je dan moet bellen. Ik kan haar toch niet om 3:30 uur wakker bellen terwijl ik me helemaal oké voel, zei ik. Maar hij had gelijk. Ik moest wel even bellen, al was het maar om even te overleggen.
Aan de telefoon vraagt de verloskundige of ik zeker weet dat het geen urine was. Maar omdat ik nog steeds aan het druppelen was wist ik het zeker. Ik kom er meteen aan, zei ze. Pak je tas maar. TAS?! Die had ik nog niet.
Er ontstaan 10 chaotische minuten en dan gaat de bel. De verloskundige komt binnen en kijkt mij met twee verbazende ogen aan. Ga jij eens liggen, zegt ze. ''Maar ik heb nergens last van en voel me volkomen prima''... ''Jij wel, maar misschien je kindje niet.'' En toen viel de emotionele bom. Wat egoïstisch dat ik daar niet aan gedacht had.
Ze controleert met een dongel de hartslag van de baby, gelukkig klinkt dat helemaal goed. We gaan naar het ziekenhuis, zegt de verloskundige. Voor controle neem ik meteen aan en daarna weer naar huis? ''Nee, je komt niet meer thuis voordat je bevallen bent, zegt ze. Maar dat kan nog dagen/ weken duren.''
De verloskundige brengt me naar het ziekenhuis. Ik mag gaan liggen op een onderzoeksbed. De verloskundige doet de overdracht en gaat weer naar huis. Omdat ik voor 37 weken ben en onder een medische behandeling in het ziekenhuis ga bevallen zal mijn verloskundige hier niet bij aanwezig zijn.
Het onderzoeksbed is hard en het wachten duurt lang. Ik merk dat ik last van mijn rug krijg. Ze nemen bloed af, controleren mijn vruchtwater en maken een echo. Inmiddels is het 7:00 uur en krijgen we een kamer toegewezen. Ga maar even slapen, ik zal doorgeven aan het ontbijt dat ze bij jullie als laatste binnenloopt. Mijn vriend ligt op de bank in de kamer.
Ik kan niet slapen. Mijn rug doet nog steeds zeer en ik voel me niet zo lekker. Niet zo gek, na die paar uur slaap. Inmiddels heb ik een selfie van mijzelf in de vriendinnen chat geplaatst, met de vraag wat ze in het eten hadden gestopt. De eerste reacties druppelen binnen.
Maandagochtend
Inmiddels is het maandagochtend 8:00 uur. Mijn vriend heeft zijn werk afgebeld en ik roep geïrriteerd dat hij beter op het knopje voor een zuster kan drukken dan aan de telefoon te zitten met zijn werk. Ik voel me misselijk en heb nog steeds last van mijn rug. Om 8:30 uur komt een verpleegkundige polshoogte nemen en onderzoekt me. 3cm ontsluiting zegt ze, het is begonnen. WAT?! Op dat moment komt mijn moeder binnen lopen, nadat ze mijn bericht in de familie app had gelezen. Ook mijn vader en broer zijn er rond 9:30 uur en hebben Labello meegenomen. De weeën zijn al flink op komst en door dat gepuf krijg ik schrale lippen.
Om 10:30 uur heb ik het gevoel dat ik niet meer kan. De verpleegkundige kijkt opnieuw hoeveel ontsluiting ik heb, ik merk dat haar vaginale onderzoek de weeën alleen nog maar erger maken. 7cm zegt ze. “Ik kom over twee uur nog een keertje kijken”. OVER TWEE UUR? Dat meent ze niet, ik kan niet meer. Gelukkig ziet ze na 15 minuten dat mijn bevalling toch flink aan de gang is en gaat zich meteen klaarmaken. Ze trekt een schort aan en heeft een tafel vol attributen. Er komt een weegschaal binnen en omdat ik voor 37 weken beval komen ter controle ook meerdere artsen. Het is druk ineens, maar ik krijg niet meer alles mee. Ik ben zo gefocust om mijn eigen lijf. Ik puf op het ritme dat ik geleerd heb tijdens de zwangerschapsyoga en probeer, zover dat mogelijk is, te ontspannen.
De weeën volgen zich snel achter elkaar op. Om ze op te vangen zet ik me schrap aan de arm van mijn vriend. Ik kan niet meer staan of zitten en lig op mijn zij om de persdrang zo lang mogelijk tegen te houden.
En dan komt ineens het verlossende woord: je mag gaan persen. Ik moet op mijn rug gaan liggen en mijn benen omhoog. De gynaecoloog kijkt me aan en spreekt me toe. We kijken diep in elkaar ogen en ik heb op dat moment zo’n behoefte aan iemand die de leiding neemt. Je moet goed naar me luisteren, zegt ze. Als je doet wat ik zeg komt het allemaal goed en zullen we je onderkant zoveel mogelijk besparen. Tja, dat klinkt niet leuk maar zij heeft de ervaring dus doe ik graag wat ze zegt.
Na 5 minuten, de derde perswee, wordt onze zoon geboren. Hij wordt meteen bij me op mijn borst gelegd. Mijn vriend en moeder staan aan mijn bed en mijn vader en broer hebben op de gang staan wachten. Ook zij mogen meteen naar binnen om te komen kijken naar hun eerste kleinkind en neefje.
Mijn vriend mag de navelstreng doorknippen en de kinderarts doet een eerste controle op onze zoon.
Prematuur
Bevallen voor 37 weken brengt risico’s met zich mee. Ze noemen je kindje dan ook een prematuur. Na meerdere onderzoeken weet het ziekenhuis nog steeds niet waarom ik eerder ben bevallen. De longen van onze zoon waren nog niet volgroeid. We moesten daarom enkele weken na de bevalling in het ziekenhuis blijven. Inmiddels hebben wij een kerngezonde zoon die niks heeft overgehouden aan zijn vroeggeboorte.
Hieronder kun je een reactie plaatsen op het bevallingsverhaal van Lindsey
Wil jij ook graag (anoniem) jouw bevallingsverhaal delen op zwangerenportaal.nl? Stuur dan een mailtje naar content@zwangerenportaal.nl!